Μας ενδιαφέρει η αφήγηση. Όχι μόνο ως τέχνη, ούτε αποκλειστικά ως αποτύπωση μιας παραδοσιακής μορφής εξιστόρησης. Μας ενδιαφέρει το πώς αφηγείται ο ένας άνθρωπος τον άλλο, πώς αφηγούμαστε τους θεσμούς μας αλλά και πώς μας αφηγούνται οι θεσμοί ως ταυτότητες ή ως υποκείμενα. Πώς μας αφηγείται η ζωή, πώς «ζούμε» προσωπικούς ή κοινωνικούς (ή και άλλους) μύθους. Πώς αφηγούμαστε σχέσεις, βιώματα, την πορεία μας στο χρόνο, διαφορετικές κοινωνικές διεργασίες. Έμμεσα και άμεσα. Με λίγα λόγια: μας ενδιαφέρει η αφήγηση. Σε κάθε μορφή της. Τελεία και παύλα. Ή μάλλον… «μια φορά κι έναν καιρό»…

Μας ενδιαφέρει και ο τρόπος. Υφάντρες σε κοινό αργαλειό, ο καθένας με τα νήματά του. Όταν υφαίνεις τον κόσμο σου, σε υφαίνει κι αυτός. Αντλώντας πότε από δω, πότε από κει, αναδύονται συνδυασμοί και σύνδεσμοι. Φυτρώνουν συνάψεις καθώς συνάπτουμε σχέση. Ο διάλογος είναι κάτι σαν το χωράφι. Όσο σέβεσαι τις διεργασίες του χώματος, τόσο γίνεται γόνιμη οικία για λογής-λογής σπόρους. Και μέσα στην ποικιλομορφία ανακαλύπτει κανείς τις πολλαπλές αφηγήσεις της ζωής. Τόπος λοιπόν για να εμψυχώνουμε τη συνύπαρξή μας. Τρόπος να περπατάμε παρέα σε τοπία με τα οποία συνομιλούμε. Μας διαμορφώνουν καθώς τα διαμορφώνουμε. Πάμε; Πάμε!