αναθεωρώντας την αρρενωπότητα

λεπτομέρεια από το έργο «Vitruvian Man» του Leonardo Da Vinci

ΜΙΑ ΚΑΤΑΓΡΑΦΗ ΤΩΝ ΑΝΔΡΙΚΩΝ ΚΙΝΗΜΑΤΩΝ ΠΟΥ ΠΟΛΛΑΠΛΑΣΙΑΖΟΝΤΑΙ

του Shepherd Bliss (αφιέρωμα στο Φύλο/ IC#16, Context Institute, Άνοιξη, 1987:21)

Ο Δρ Shepherd Bliss διδάσκει ψυχολογία στο Πανεπιστήμιο John F. Kennedy στην Orinda της Καλιφόρνια. Υπήρξε επιμελητής του Εγχειριδίου για τη Νέα Ολιστική Υγεία (The New Holistic Health Handbook), ενώ προς το παρόν συνεπιμελείται την Επιθεώρηση για τις Αντρικές Σπουδές (The Men’s Studies Review) και εργάζεται ως παραγωγός για το πρόγραμμα «Άνδρες που Αλλάζουν» στο ραδιοφωνικό σταθμό KPFA. Ο Shepherd μοιράζει το χρόνο του ανάμεσα στη Βοστώνη και το Σαν Φραντσίσκο. Το άρθρο αυτό, πρωτοδημοσιεύτηκε στο Περιοδικό για τη Γιόγκα (Yoga Journal), στο τεύχος Νοεμβρίου-Δεκεμβρίου 1986 και ανατυπώνεται εδώ με τη συγκατάθεσή του.

«Οι άνδρες είναι τόσο ενδιαφέροντα πλάσματα», άκουσα τυχαία να λέει μια γυναίκα στον οδηγό ενός λεωφορείου στην Ατλάντα, όπου βρισκόμουν για να συμμετάσχω στο 11ο Εθνικό Συνέδριο για τους ‘Ανδρες και την Αρρενωπότητα. «Είναι τόσο μυστηριώδεις.»

«Ναι», έγνεψα από μέσα μου συμφωνώντας μαζί της.

«Μπορούν να εκφράζουν τον άγριο εαυτό τους δίχως να γίνονται σκληροί, να θυμώνουν δίχως να είναι βίαιοι, να εκφράζουν τη σεξουαλικότητά τους δίχως να γίνονται πιεστικοί, να αναπτύσσουν την πνευματικότητά τους δίχως να χάνουν τον αισθησιασμό τους και είναι σε θέση να αγαπούν πραγματικά», περιγράφει το είδος των ανδρών που θα ήθελε να δει να αναδεικνύονται μια άλλη γυναίκα, η φεμινίστρια και συγγραφέας Starhawk.

«Ναι», γνέφω συμφωνώντας μαζί της.

Παθιασμένοι. Ευαίσθητοι. Απρόβλεπτοι. Σημαντικοί. Νηφάλιοι. Θαρραλέοι. Πρόθυμοι ν’ ακούσουν. Δεσμευμένοι. Επικοινωνιακοί. Η λίστα η δική σας μπορεί να διαφέρει απ’ τη δική μου. Αλλά, είτε είστε άνδρες, είτε γυναίκες, θα έχετε πιθανά σχηματίσει τη δική σας εικόνα για το πως θα θέλατε να είναι οι άνδρες. Ευτυχώς, όλο και περισσότεροι αποκτούν συνείδηση της αρρενωπότητάς τους και μαθαίνουν να την αναπτύσσουν και να τη μετασχηματίζουν, αντί απλώς να κληρονομούν τις παλιές εκδοχές αρρενωπότητας των προηγούμενων γενεών.

Στις συγκεντρώσεις που λαμβάνουν χώρα σε τοπικό, περιφερειακό και εθνικό επίπεδο συμμετέχουν όλο και περισσότεροι άνδρες, ώστε να μάθουν να αντιμετωπίζουν από κοινού τα ζητήματα που τους απασχολούν. Μόνο κατά τη διάρκεια του 1986 συμμετείχα σε παρόμοιες εκδηλώσεις στο Σαν Φραντσίσκο, τη Φλόριδα, τη Βοστώνη, τη Μινεάπολη και την κοινότητα των Δασών του Μεντοτσίνο στην Καλιφόρνια.

Κάθε μία εξ αυτών είχε τα δικά της χαρακτηριστικά: από τους 700 άνδρες στο Σαν Φραντσίσκο που ήρθαν να περάσουν μια μέρα με τον πρεσβύτερο και ποιητή Robert Bly μέχρι τους φεμινιστές της Ατλάντα, καθώς και μικρότερες ομάδες υποστήριξης, οι οποίες πολλαπλασιάζονται σε ολόκληρη τη χώρα.

Από το 1982 και μετά, κάθε χρόνο μαζεύονται 100 περίπου άνδρες στα Δάση του Μεντοτσίνο (Mendocino Woods) για να περάσουν μία εβδομάδα μαζί, παίζοντας κρουστά ή βόλλεϋ, απαγγέλοντας ποίηση, μαθαίνοντας αϊκίντο, αφηγούμενοι ιστορίες, κατασκευάζοντας μάσκες, ακούγοντας τις ομιλίες ανδρών όπως ο Robert Bly και ο ψυχολόγος James Hillman, χορεύοντας μια άγρια σάμπα αργά μέσα στη νύχτα. Στη Φλόριδα, είχα προσκληθεί να μιλήσω για τα διογκούμενα κινήματα των ανδρών σε μία ομάδα Φραγκισκανών, μία ανδρική κοινότητα, η οποία ιδρύθηκε το 13ο αιώνα προκειμένου να συνεχίσει το έργο του Αγίου Ιωάννη της Ασίζης. Οι άνδρες αυτοί, που ζουν κι εργάζονται από κοινού, άκουγαν προσεχτικά, εκπέμποντας στο δωμάτιο τη σοφία των ανδρικών κοινοτήτων διαμέσου των αιώνων.

Οι λόγοι για τους οποίους έλκονται οι άνδρες να συμμετέχουν στις συγκεντρώσεις αυτές είναι διάφοροι: για να εκφράσουν τον πόνο και τη θλίψη τους, για να περάσουν καλά, για να υποστηρίξουν τις γυναίκες (ή και να παραπονεθούν εναντίον τους), για να βελτιώσουν τη ζωή τους, για να παίξουν μουσική και να χορέψουν ή απλώς για να περάσουν το χρόνο τους. Συμμετέχουν όλοι – νεαροί, μεσήλικες και ηλικιωμένοι. Στις συναντήσεις του Μεντοτσίνο για παράδειγμα, η μέση ηλικία κυμαίνεται μεταξύ των 30-40 ετών, αλλά συναντάς και πιο ηλικιωμένους συμμετέχοντες στα εβδομήντα τους, αλλά κι εφήβους. Σε ορισμένες συναντήσεις, όπως στην Ατλάντα ή την Ετήσια Συνάντηση των Ανδρών της Καλιφόρνια, συμμετέχουν και γυναίκες, παρόλο που συνήθως αποτελούν λιγότερο από 10% των συμμετεχόντων.

«Είμαι εδώ, επειδή στον τόπο μου νιώθω κάπως απομονωμένος», εξηγεί ένας άντρας στην Ατλάντα. «Δεν ταιριάζω στο συνηθισμένο καλούπι του τι σημαίνει να είσαι άνδρας εκεί.»

«Το Μεντοτσίνο προσφέρει ένα καταφύγιο μακρυά από τη δουλειά και τις γυναίκες», παρατηρεί ένας άλλος άντρας. «Μπορώ να είμαι απλώς ο εαυτός μου. Βιώνω κάτι πολύ πρωτόγονο ζώντας στο δάσος με όλους αυτούς τους άνδρες.»

Νέες Απεικονίσεις της Αρρενωπότητας

Η [παλαιότερη] συναίνεση για το τι σημαίνει να είσαι ένας άνδρας στην Αμερική του σήμερα αποσαθρώνεται, μία εξέλιξη την οποία ορισμένοι επικροτούν και άλλοι επικρίνουν. Οι παράγοντες που κατά κύριο λόγο έχουν τροποποιήσει τις παραδοσιακές αντιλήψεις για τον ανδρισμό είναι δύο: το γυναικείο κίνημα και οι μεταβαλλόμενες οικονομικές και εργασιακές συνθήκες. Οι γυναίκες απαίτησαν μεγαλύτερη πρόσβαση σε παραδοσιακά ανδρικές μορφές απασχόλησης, θέτωντας έτσι σε απειλή την εικόνα του άνδρα «κουβαλητή». Επίσης οι γυναίκες απαίτησαν βοήθεια από τους άνδρες σε ό,τι αφορά τη φροντίδα των παιδιών και τις δουλειές του σπιτιού, θέτωντας έτσι σε απειλή την εικόνα του «άρχοντα». Κι έτσι, εκεί που κάποτε οι άνδρες στην Αμερική δάμαζαν την άγρια φύση, μετακινούνταν προς τη Δύση και εργάζονταν κατά κύριο λόγο χειρωνακτικά, οι περισσότεροι άνδρες σήμερα απασχολούνται σε δουλειές όπου η γνώση του φυσικού κόσμου και η δύναμη δεν θεωρούνται πλέον πρωταρχικής σημασίας.

Παρόλα αυτά, οι απεικονίσεις της παλαιότερης αρρενωπότητας εξακολουθούν να κυριαρχούν – από τον άντρα της Μάρλμπορο στις γιγαντοαφίσσες μέχρι το Sylvester Stallone στην οθόνη και τον Ronald Reagan στο Λευκό Οίκο. Υποτίθεται ότι προωθούν το είδος του σκληρού άνδρα, που κρύβει τα συναισθήματά του και δε χάνει ποτέ τον έλεγχο.

Ως αποτέλεσμα, πολλοί άνδρες βιώνουν πίεση λόγω των αντικρουόμενων συναισθημάτων τους: από τη μία πλευρά, έχουν ν’ ανταποκριθούν στα στερεότυπα αυτών των ανδρικών προτύπων και από την άλλη να συμμορφωθούν με τις πιο ρεαλιστικές προσδοκίες των συζύγων, των ερωμένων και των συναδέλφων.

Η πρώτη φορά που κάποιες ομάδες ανδρών έθεσαν σε αμφισβήτηση την παραδοσιακή αρρενωπότητα ήταν στις αρχές της δεκαετίας του ’70, όταν κάποιοι από αυτούς, επηρεασμένοι από το κίνημα των γυναικών, οργάνωσαν ομάδες ευαισθητοποίησης, ίδρυσαν κέντρα για άνδρες και φιλοξένησαν συναντήσεις ανδρών. Το Μπέρκλεϋ της Καλιφόρνια υπήρξε το επίκεντρο ορισμένων αρχικών συγκεντρώσεων υπέρ του φεμινισμού, και πολλά από τα πρώτα μέλη κινητοποίησης των ανδρών υπέρ αυτής της τάσης, όπως ο συγγραφέας και δάσκαλος Joseph Pleck, παραμένουν δραστήρια.

μαθαίνοντας τα βήματα του χορού

Ζω παράλληλες ιστορίες. Η διεργασία της δημιουργίας μιας απεικόνισης αποκαλύπτει ότι η ζωή αποτελείται από μια σειρά πολλαπλών, αλληλοεπικαλυπτόμενων πραγματικοτήτων, που ενώ διαφοροποιούνται η μία από την άλλη την ίδια στιγμή συνυφαίνονται. Η συνείδηση τείνει να περιορίζει την αντίληψή μου, καθώς προσπαθώ να διαγράψω κάθε φαινομενικά ασυναφή λεπτομέρεια. Όμως ο πυθμένας του ποταμού της ζωής είναι γόνιμος και πολυπρόσωπος. Δύσκολο να κατανοήσεις την επαλληλότητα αυτών των πραγματικοτήτων.

Αναδύονται εικόνες. Δημιουργώ μια μάσκα για ένα κοκκαλιάρικο πρόσωπο, στο πλαίσιο μιας προηγούμενες σειράς τεράτων. Επί της ουσίας δεν είμαι εγώ εκείνη που αποφασίζει να φτιάξει τη μάσκα, αλλά είναι μάλλον η ίδια μάσκα που αποφασίζει να δημιουργηθεί. Καθώς ξαναδιαβάζω τις σημειώσεις μου παρατηρώ ότι τα πρώτα σκίτσα της πρωτοεμφανίστηκαν πριν ένα χρόνο. Τί να σημαίνει η επώαση αυτής της απεικόνισης; […]

Αναλογίζομαι τη διεργασία της δημιουργίας μιας απεικόνισης. Οι απεικονίσεις απορροφούν την αγωνία που νιώθω, αντιστέκονται στις ερμηνείες μου, με ταξιδεύουν σε τόπους. Αρχικά φαίνεται ν’ αναζητώ μια μεταφορά και μόλις αναδυθεί κάτι ισχυρό, ξεκινά η επούλωση [του τραύματος]. Μερικές φορές η μεταφορά είναι αποσπασματική, ένα περιορισμένο μορφολογικό κατασκεύασμα εντός μου [gestalt], το οποίο με το χρόνο γίνεται όλο και σημαντικότερο. Όπως αυτή η κοκκαλιάρικη μάσκα. Αρχικά ήταν μόνο ένα σκίτσο. Τώρα, ένα χρόνο μετά, αποτελεί ένα τρισδιάστατο αντικείμενο που μπορώ να το σηκώσω και να το κρατήσω στα χέρια μου. Δεν μπορώ παρά να του επιτρέψω να είναι, αναγνωρίζοντας ότι εγώ το δημιούργησα και σε εμένα απευθύνεται, εμπιστευόμενη πως θα έρθει η στιγμή που θα μάθω το λόγο ύπαρξής του.

Παρατηρώ ότι οι απεικονίσεις τείνουν να επαναλαμβάνονται, διαποτίζοντας τη ζωή μου. Το κόλπο είναι να κρατάς την επίγνωση της απεικόνισης δίχως να βιάζεσαι να κατανοήσεις το συμβολισμό της ή να τον αποχωριστείς πρόωρα. Αλλιώς η εικόνα ξεθωριάζει, χάνεται, περνά στη σφαίρα του ανείπωτου μέχρι να ξαναεμφανιστεί ελαφρά παραλλαγμένη, με αφορμή συγκεκριμένα γεγονότα ή εξαιτίας άλλων αγνώστων παραγόντων. […]

Κάθε φορά που επεξεργαζόμαστε κάτι σε βάθος, οι απεικονίσεις μας μεταφέρουν πίσω-μπρος, ανάμεσα στο παρελθόν και το παρόν, τον εαυτό μας και τους άλλους, το προσωπικό και το αρχετυπικό. Αποκτάμε ενόραση ως προς τη ζωή μας κι επίσης, αν πλησιάσουμε ακόμα πιο κοντά, αποκτάμε πρόσβαση στο ευρύτερο πλαίσιο που ορίζουν ο χρόνος, ο τόπος και η πολιτική. [Έτσι] ο πατέρας μου είναι ο πραγματικός μου πατέρας και την ίδια στιγμή εκπροσωπεί τη μυθική φιγούρα του πατέρα εντός της κουλτούρας μας, όπου οι πατριαρχικές αξίες υπαγορεύουν ότι η αδυναμία δε γίνεται αποδεκτή στους άντρες. Ο λόγος που τα επεξεργάζομαι όλα αυτά εντός μου, είναι επειδή η ευρύτερη διάρθρωση των αξιών ενός πολιτισμού θα μετατοπιστούν σταδιακά εφόσον τα ίδια τα άτομα εκτελέσουν το δύσκολο έργο της προσωπικής τους αλλαγής. Η μετακίνηση από ένα ιεραρχικό κοινωνικό μοντέλο σε ένα καθεστώς ισονομίας και ισότητας δεν μπορεί να επιτευχθεί αποκλειστικά μέσω νομοθεσίας. Η αλλαγή πρέπει να λάβει χώρα εντός της καρδιάς και του νου των ατόμων.

ο δρόμος ΕΙΣ(Χ)-αλέπι

“Ο ταπεινός, ο ξεπεσμένος , ο εξόριστος ο πένης, ο ξένος είναι κάθε στιγμή εδώ. Έξω από μας, σαν μετανάστης είτε σαν εξόριστος μέσα στην ίδια του την πατρίδα ή μέσα στο δέρμα του. Μέσα μας, γιατί το καλύτερο κομμάτι μας μένει τις πιο πολλές φορές έγκλειστο, φιμωμένο απωθημένο αφήνοντάς μας να σερνόμαστε στην μιζέρια που ονομάζουμε «κανονική ζωή». Σ’ αυτόν τον ξεπεσμένο, θα διαλέξει να δωρίσει ο σαλεπιτζής το πρώτο του ζεστό σαλέπ. Ρόφημα που ξυπνά τον έρωτα και την ανάμνηση, που κρύβει την ερωτική πανουργία της σ- αλεπ-ούς και που ανοίγει τον δρόμο ΕΙΣ (Χ)-αλέπι, προς την χώρα των μαγικών αντικατοπτρισμών που είναι πιο αληθινοί από την πραγματικότητά μας. Ο δερβίσης δεν θα φανεί αγνώμων. Θα προσφέρει σαν αντίδωρο την μουσική του νέι που όμως οι ταβερνόβιοι δεν θα καταλάβουν, γιατί, μας λέει ο δερβίσης- Παπαδιαμάντης αυτοί ικανοποιούνται με τις απομιμήσεις, ενώ εκείνος τους παίζει «τον όντως αμανέν» την μελωδία του θανάτου και του έρωτα που είναι τόσο αληθινή, ώστε σττα αγύμναστα αυτιά μας να φαντάζει ψεύτικη. Μια χορευτική φιγούρα στροβιλίζεται, συνομιλεί με το έναστρο στερέωμα. Το σκοινί που χωρίζει τους τελεστές από το κοινό πέφτει. Ακούγονται οι φωνές των ξένων που είναι οι δικές μας. Θα δεχτούμε να τις ακούσουμε;”

το δάσος καλεί

… ας κάνει ο καθένας/η καθεμιά μας το δικό της/του διάλογο με το δάσος …

να πώς γεννιούται οι πολλαπλές αφηγήσεις

τα μονοπάτια των δράκων

ο πράσινος & ο γαλάζιος δράκος, ξημερώματα 13 Φεβρουαρίου

Θυμόμαστε το δράκο της Γαλάνης, μια από τις πρώτες ζωγραφιές της δράσης και τη φέρνουμε στο προσκήνιο. […] Οι έφηβοι της Γαλάνης και του Ευμοίρου αγκαλιάζουν την ιδέα. Γράφουν την ιστορία των δύο δράκων, του γαλάζιου και του πράσινου, που φυλούν τα περάσματα του ποταμού, προστατεύοντας τα πλάσματα που κατοικούν σε αυτόν. Με τη βοήθεια της Anne προετοιμάζουν τη μουσική για κάθε δράκο. Λίγο-λίγο εμβαθύνουν στην ιστορία. Αν και φύλακες, οι δύο δράκοι τσακώνονται κάθε 13η Φεβρουαρίου. Εστιάζουμε στη σύγκρουση. Τι καθιστά μια σύγκρουση δημιουργική;

ο χειροποίητος εαυτός

Περισσότερες πληροφορίες σχετικά θα βρείτε εδώ.

η τέχνη της εσωτερικής ύφανσης

Περισσότερες πληροφορίες εδώ.

κι άλλες ευχές

…ευχές ν’ ανακαλύψουμε μια παιδική στάση κι αντίληψη που ανοίγει πόρτες σε τοπία δημιουργικής έκφρασης…

η μουσική ως γέφυρα

«γίνε η αλλαγή…»

η μουσική αλλού, αλλιώς

Corpos Percussivos – ένα πρόγραμμα ενδυνάμωσης των παιδιών που ζουν στις φαβέλες της Ρεσίφε στη Βραζιλία.

 

Kinsasha Symphony Orchestra – ένα πρόγραμμα ενδυνάμωσης ενηλίκων στην πρωτεύουσα του Κονγκό, Κινσάσα. Το πρόγραμμα απευθύνεται σε ένα πληθυσμό που έχει πληγεί σφοδρά από βίαιες συγκρούσεις (άλλη μια κληρονομιά της αποικιοκρατίας των «Δυτικών» στην αφρικανική ήπειρο). Περισσότερα εδώ.

 

 

el sistema: η μουσική αλλάζει ζωές

Άρθρο σε αναδημοσίευση από εδώ:

Το 1975 η Βενεζουέλα είχε δυο συμφωνικές ορχήστρες και ένα κοινό περίπου 1.000 ακροατών κλασικής μουσικής. Τότε σ’ ένα υπόγειο γκαράζ στο Καράκας ο οικονομολόγος και ερασιτέχνης μουσικός José Antonio Abreu, μερικοί δάσκαλοι εθελοντές και 11 παιδιά μαζεύονται για να φτιάξουν ορχήστρα με την πεποίθηση ότι η κλασική μουσική δεν πρέπει να είναι προσβάσιμη μόνο στην ανώτερη τάξη αλλά δικαίωμα και εφόδιο ζωής των μη προνομιούχων, επίσης. Την επόμενη μέρα τα παιδιά -αξιοσημείωτο είναι ότι δεν γνώριζαν μουσική- είναι 45 και την μεθεπόμενη 75.

Αναλογιζόμενοι την κοινωνική κατάσταση στην Βενεζουέλα, όπου η συντριπτική πλειοψηφία των παιδιών μεγαλώνουν μέσα στη φτώχεια, την βία και την εγκατάλειψη, η αθρόα προσέλευσή τους είναι σαφές ότι δεν βασιζόταν στην αγάπη τους για την μουσική που δεν γνώριζαν αλλά πρωτίστως στην ενστικτώδη ανάγκη τους να ενταχθούν σε μία δημιουργική ομάδα, να είναι μέρος συνόλου που παράγει έργο. Ο José Antonio Abreu, εθελοντής στο όραμα ενός καλύτερου κόσμου (όπως τουλάχιστον περιγράφεται στα σχετικά άρθρα), κατάφερε το σχεδόν ακατόρθωτο: να ευαισθητοποιήσει το υδροκέφαλο κράτος να χρησιμοποιήσει μέρος των κεφαλαίων που εισρέουν από την παραγωγή πετρελαίου για την χρηματοδότηση του προγράμματος ευρέως γνωστού ως «El Sistema» (Το Σύστημα). Το πρόγραμμα τελικώς δεν χρηματοδοτήθηκε από το Υπουργείο Πολιτισμού αλλά από το Υπουργείο Υγείας και Κοινωνικής Ανάπτυξης με μοναδικό σκοπό την σωτηρία των παιδιών από τους κινδύνους των πολυτάραχων δρόμων της χώρας και είναι σχεδόν απίστευτη,

εμψύχωση για παιδιά σε «κλειστά» πλαίσια

Το άρθρο που ακολουθεί αποτελεί αναδημοσίευση μίας έμπρακτης άσκησης της Πεντέρη Ευθυμίας, της Ρεκαλίδου Γαλήνης και του Φακίνου Μιχάλη με πλήρη τίτλο «Εμψύχωση σε ένα περιβάλλον ιδρυματικής φροντίδας για παιδιά: δημιουργώντας ένα καλλιτεχνικό εργαστήρι». Το κείμενο στο σύνολό του, θα το βρείτε εδώ. [Οι απόψεις των γραφόντων δεν αποτελούν απαραίτητα απόψεις και αυτού του ιστοχώρου.]

 

______________________________________

1. Εισαγωγή

1.α. Κοινωνικο-πολιτισμική εμψύχωση και το προφίλ του εμψυχωτή

Η έννοια της εμψύχωσης αναφέρεται στη διευκόλυνση της επικοινωνίας και στην απελευθέρωση της δημιουργικότητας των μελών μίας ομάδας (Θωίδης, 2007), αποσκοπώντας στην ενίσχυση της πολιτιστικής ζωής και στη συνοχή της κοινωνίας. Στη σχετική βιβλιογραφία ο όρος δεν προσδιορίζεται επακριβώς καθώς περιλαμβάνει ποικίλες διαστάσεις και έννοιες «ανοιχτές» ως προς την ερμηνεία τους. Διακρίνονται διάφορα είδη εμψύχωσης στη βάση ποικίλων κριτηρίων όπως το πεδίο δράσης, ο γεωγραφικός χώρος, η σχέση εργασίας του εμψυχωτή, η παιδαγωγική στόχευση, η ηλικία, το φύλο, κτλ., (Θωίδης, 2007). Η παρούσα εργασία εστιάζει στην κοινωνικο-πολιτισμική εμψύχωση, μέθοδος η οποία αξιοποιεί ημι-κατευθυνόμενες διαδικασίες ενσωμάτωσης και συμμετοχής των μελών μιας ομάδας, με στόχο την ατομική και συλλογική εξέλιξη (Σφυρόερα, 2007). Η κοινωνικο-πολιτισμική εμψύχωση συνίσταται στην επιστράτευση των γενικών και ειδικών επαρκειών μιας ομάδας ατόμων που ενεργοποιούνται, κατά κύριο λόγο σε εθελοντική βάση, γύρω από ένα σχέδιο εργασίας (project). Αφορά σε μια σειρά δράσεων που υποστηρίζουν την επίτευξη ενός τελικού σκοπού, ο οποίος έχει προκύψει ως το αποτέλεσμα κατάλληλων κοινών διεργασιών και αποφάσεων. Οι δράσεις αυτές στοχεύουν στην αυτονόμηση και την κοινωνικοποίηση των ατόμων αναφορικά με το περιβάλλον στο οποίο ζουν και στη βελτίωση των σχέσεων που αναπτύσσονται σε αυτό. Η συγκεκριμένη θεώρηση της εμψύχωσης προσδίδει στον όρο την έννοια της κοινωνικής αλλαγής. Η κοινωνική αυτή αλλαγή λαμβάνει χώρα μέσα από μία σειρά διαλεκτικών και κυκλικών διεργασιών, μία συνεχή και δημιουργική αλληλεπίδραση μεταξύ των ατόμων που συμμετέχουν στη συγκεκριμένη δράση, συμπεριλαμβανομένου και του εμψυχωτή, καθώς και σε σχέση με το πλαίσιο στο οποίο πραγματοποιούνται οι εμψυχωτικές δράσεις . Με αυτόν τον τρόπο η κοινωνικο- πολιτισμική εμψύχωση, ως διαδικασία, συμμετέχει στη βελτίωση του τοπικού περιβάλλοντος και των κοινωνικών σχέσεων, προτείνει δράσεις και συμβάλλει στην καλή έκβαση σχεδίων που σχετίζονται με την τοπική οικολογία και το ανθρώπινο δυναμικό. Δεν είναι η φύση των δραστηριοτήτων που συνιστούν την εμψύχωση. Ο ιδιαίτερος χαρακτήρας της συνδέεται περισσότερο με το γεγονός ότι οι συμμετέχοντες μέσα από τις δραστηριότητες αναπτύσσουν μεταξύ τους σχέσεις και επωφελούνται σε δύο επίπεδα: α) από τις ίδιες τις δραστηριότητες και β) από την προσωπική ανάπτυξη και την ενδυνάμωση των κοινωνικών τους δικτύων. Η κοινωνικο-πολιτισμική εμψύχωση επιτρέπει με αυτόν τον τρόπο την ανάπτυξη συνεργατικών μορφών δράσης και κοινωνικών σχέσεων μεταξύ των συμμετεχόντων, ενώ ταυτόχρονα συμβάλλει στην προαγωγή της αυτονομίας τους.

βιωματικό εργαστήρι εκπαίδευσης στην εμψύχωση

Περισσότερες πληροφορίες για το σεμινάριο εδώ: περιγραφή βιωματικού σεμιναρίου εκπαίδευσης στην εμψύχωση 2012-13. Έντυπο συμμετοχής εδώ: έντυπο συμμετοχής βιωματικού σεμιναρίου στην εμψύχωση

μια ομάδα εμψύχωσης για παιδιά δημοτικού

εμψύχωση… μην είναι τα βουνά κι οι κάμποι;

Θα ήθελα εδώ να γράψω λίγα λόγια για την εμψύχωση. Η εμψύχωση είναι παιδί των εκτεταμμένων κοινωνικών αλλαγών της μεταπολεμικής περιόδου στη Δυτική Ευρώπη (αναφερόμαστε στην περίοδο που ακολούθησε το Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο), καθώς παρατηρούνταν ένα αυξημένο κύμα εσωτερικής μετανάστευσης από τις αγροτικές περιοχές στα αστικά κέντρα και γίνονταν αντιληπτές οι ανάγκες για:

• πλαίσια ενσωμάτωσης των αγροτικών πληθυσμών με έμφαση στους νέους στις πόλεις,

• δραστηριότητες ελεύθερου χρόνου, όπου το δημιουργικό θα συνυπήρχε με το κοινωνικό,

• ανάπτυξη κοινωνικών δεξιοτήτων σε κοινωνικές δομές ταχύτατα μεταβαλλόμενες,

• συμπληρωματικές δράσεις ως προς τη δημόσια εκπαίδευση,

• πρόληψη/αντιμετώπιση εκτεταμμένων φαινομένων κοινωνικού αποκλεισμού (φτώχεια, άστεγοι, μετανάστευση κοκ).

 

Από τους κορυφαίους εκφραστές αυτής της κατεύθυνσης στην εφαρμογή κοινωνικών παρεμβάσεων μέσω της τέχνης κατά τις δεκαετίες του 1960-70 αποτέλεσε ο Paulo Freire. Ο τελευταίος έδωσε έμφαση

τέχνη & τεχνο-λογία

Αντλώντας από προσωπικά μονοπάτια, η Shiv Suleman δημιουργεί τον κόσμο. Η τέχνη που δημιουργεί εκφράζεται ως κοινωνική τέχνη, καθώς συνδέει εσωτερικούς με εξωτερικούς κόσμους. Μέσω της τέχνης, τα νέα τεχνολογικά εργαλεία που εν δυνάμει μας ‘απομονώνουν’, γίνονται εργαλεία εμψύχωσης κι αφήγησης εαυτού και κόσμου. Αντλώντας από την προσωπική και πολιτισμική της παράδοση, το οπτικό ημερολόγιο της Shiv μας προσκαλεί να εξερευνήσουμε νέους τρόπους ύπαρξης στον κόσμο.

Άραγε, η τεχνολογία μας – τα κινητά, τα iPod και οι ψηφιακές φωτογραφικές μηχανές – μας έχει σταματήσει απ’ το ονειρευόμαστε; Η νεαρή καλλιτέχνης Shilo Shiv Suleman απαντάει όχι, καθώς δείχνει την «Koya» το καινούργιο της παραμύθι για το iPοd, το οποίο μας ταξιδεύει σ’ έναν μαγικό κόσμο σε 7 λεπτά δημιουργικότητας.

… μπορείς να ταξιδέψεις  στον κόσμο της Shilo Shiv Suleman εδώ

βιωματικό σεμινάριο εκπαίδευσης στην εμψύχωση

η αλληλεπίδραση της τέχνης με τον κόσμο

Κάποιοι χρησιμοποιούν την τέχνη ως μέσο προπαγάνδας. Άλλοι ως μέσο δημιουργικής αλληλεπίδρασης με τον κόσμο. Ο χορός, το θέατρο, τα παραμύθια επιτρέπουν την ανάδυση μιας διαφορετικής ματιάς στην πραγματικότητα…

…»στην άλλη άκρη της πρότασης»

Ερωτηματικό — by Ali Mohamedi
Κάθισες στην άλλη άκρη μιας πρότασης
κι εγώ είμαι εδώ με ένα ερωτηματικό

 

Το 2009 η δική μου τροχιά συναντήθηκε για λίγο με την τροχιά κάποιων εφήβων από το Αφγανιστάν. Θυμάμαι ν’ αφηγούμαι τη Γυναίκα Σκελετό και τη σιωπή που ακολούθησε μετά. Κάποιος σχολίασε: «είμαστε κι εμείς σαν αυτό το σκελετό και περιμένουμε τον ψαρά εκείνο που θα μας τραβήξει στην επιφάνεια». Αναπάντεχα βρέθηκα να διαβάζω τα κείμενα κάποιων από αυτούς τους νέους…

 

Φιλί   — του Τζεκ Τζαουαντί        
Μη με πειράζεις
Μόνο φίλα
Καν’ το σε παρακαλώ

 

Συγκινήθηκα βαθιά… Είπα να μοιραστώ τα κείμενα αυτά και με άλλους/άλλες!

ΤΙ ΕΧΩ [απόσπασμα από ποίημα του Μοχάμεντ Χουσείν]

Έχω ένα μεγάλο γυαλιστερό ποδήλατο για να πηγαίνω Μυτιλήνη σε δύο ώρες.

Έχω τα μάτια μου για να βλέπω καλά και κακά πράγματα.

Έχω τα δυνατά μου χέρια για να δουλεύω σκληρά.

Έχω τον αδελφό μου.

Είχα μια κοπέλα στο Ιράν.

Είχα έναν δάσκαλο γυμναστικής που ήταν πολύ καλός.

Έχω έναν πόνο στο κεφάλι μου.

Είχα μια γιαγιά που με πήγαινε στο πάρκο κάθε μέρα.

Έχω κίνητρα και σκοπό να πάω στην Ελβετία.

Έχω μια δυνατή καρδιά που ποτέ δεν αφήνει τη θλίψη να μπει μέσα

[Περισσότερα εδώ.]