You are currently browsing the tag archive for the ‘άνθρωπος’ tag.
«“Αν οι καρχαρίες ήταν άνθρωποι”, ρώτησε τον κύριο Κ., η κόρη της σπιτονοικοκυράς του, “θα φερόντουσαν τότε καλύτερα στα μικρά ψαράκια;”.
“Βέβαια”, απάντησε αυτός, “αν οι καρχαρίες ήταν άνθρωποι, θα έκτιζαν στη θάλασσα γερά κουτιά για τα μικρά ψαράκια. Εκεί μέσα θα έβαζαν όλων των ειδών τις τροφές, φυτά και μικρά ζωάκια. Θα πρόσεχαν ώστε τα κουτιά να έχουν πάντα φρέσκο νερό, και θα έπαιρναν κάθε απαραίτητο μέτρο υγιεινής. Όταν, για παράδειγμα, κανένα ψαράκι θα πληγωνόταν στα πτερύγιά του, θα του τα έδεναν αμέσως, ώστε να μην πεθάνει μέσα στους καρχαρίες προτού να έρθει η ώρα του.
Για να μην είναι τα ψαράκια ποτέ λυπημένα, θα γίνονταν μεγάλα πάρτι στο νερό. Γιατί τα ευτυχισμένα ψαράκια είναι πιο νόστιμα από τα λυπημένα.
Και, φυσικά, θα υπήρχαν και σχολεία στα μεγάλα κουτιά. Εκεί τα μικρά ψαράκια θα μάθαιναν πώς να μπαίνουν κολυμπώντας στο στόμα των καρχαριών. Θα χρειάζονταν, για παράδειγμα, γεωγραφία για να μπορούν να βρουν τους καρχαρίες που θα τεμπέλιαζαν κάπου εκεί. Το κύριο μάθημα θα ήταν, φυσικά, η ηθική μόρφωση των μικρών ψαριών. Θα διδάσκονταν πως το σπουδαιότερο και το ωραιότερο πράγμα για ένα μικρό ψαράκι είναι να προσφέρει τον εαυτό του χαρούμενα, και πως όλα πρέπει να πιστεύουν στους καρχαρίες, και πάνω απ’ όλα όταν λένε πως θα φτιάξουν ένα ωραίο μέλλον. Θα τα μάθαιναν ότι το μέλλον τους είναι σίγουρο, μόνο εφόσον μάθουν να υπακούουν. Και πως όλα πρέπει να αποφεύγουν όλες τις ταπεινές, υλιστικές και μαρξιστικές τάσεις και να πληροφορούν αμέσως τους καρχαρίες, αν κάποιο απ’ αυτά θα είχε τέτοιες τάσεις. Διαβάστε τη συνέχεια του άρθρου »
Ανάσκαψα όλη τη γη να σε βρω.
Κοσκίνισα μες την καρδιά μου την έρημο ήξερα
πως δίχως τον άνθρωπο δεν είναι πλήρες
του ήλιου το φως. Ενώ, τώρα, κοιτάζοντας
μες από τόση διαύγεια τον κόσμο,
μες από σένα – πλησιάζουν τα πράγματα,
γίνονται ευδιάκριτα, γίνονται διάφανα –
τώρα
μπορώ
ν’ αρθρώσω την τάξη του σ’ ένα μου ποίημα.
Παίρνοντας μια σελίδα θα βάλω
σ’ ευθείες το φως.
Νικηφόρος Βρεττάκος
Εγώ, γυναίκα, η άνθρωπος,
ζητούσα το πρόσωπό Σου πάντοτε,
ήταν ως τώρα του ανδρός
και δεν μπορώ αλλιώς να το γνωρίσω.
Ποιος είναι και πώς
πιο πολύ μονάχος,
παράφορα, απελπισμένα μονάχος,
τώρα, εγώ ή εκείνος;
Πίστεψα πως υπάρχω, θα υπάρχω,
όμως πότε υπήρχα δίχως του
και τώρα,
πώς στέκομαι, σε ποιο φως,
ποιος είναι ο δικός μου ακόμα καημός;
Ω, πόσο διπλά υποφέρω,
χάνομαι διαρκώς,
όταν Εσύ οδηγός μου δεν είσαι.
Πώς θα δω το πρόσωπό μου,
την ψυχή μου πώς θα παραδεχτώ,
όταν τόσο παλεύω
και δεν μπορώ ν’ αρμοστώ. Διαβάστε τη συνέχεια του άρθρου »
Και τη στιγμή εκείνη την άχραντη όταν ο άνθρωπος στρέφεται πίσω προς τη ζωή του, ο Σίσυφος, ξαναπηγαίνοντας προς το βράχο του, ατενίζει την ασύνδετη αυτή ακολουθία των πράξεων που γίνεται πεπρωμένο του, πλασμένο απ’ τον ίδιο, ενιαίο κάτω απ’ το βλέμμα της μνήμης του και σύντομα σφραγισμένο απ’ το θάνατό του. Έτσι, βεβαιωμένος για την ολότελα ανθρώπινη αρχή όλων των ανθρώπινων, τυφλός που διψάει να δει και που ξέρει πως η νύχτα είναι ατελεύτητη, πορεύεται πάντα. Ο βράχος κυλάει και ξανακυλάει. Κι εγώ αφήνω το Σίσυφο στα ριζά του βουνού! Το φορτίο του ο καθένας πάντα το ξαναβρίσκει. Όμως ο Σίσυφος διδάσκει την ανώτερη εκείνη πίστη που αρνιέται τους θεούς κι ανασηκώνει τους βράχους. Κρίνει κι αυτός ότι τα πάντα είναι καλά. Το σύμπαν αυτό, στο εξής δίχως αφέντη, δεν του φαίνεται ούτε στείρο, ούτε μάταιο. Κάθε ψήγμα της πέτρας αυτής, κάθε ορυκτό θραύσμα του όρους αυτού του γεμάτου νύχτα, φτιάχνει μόνο του κόσμον ολόκληρο. Και μόνο η πάλη προς τις κορφές αρκεί να γεμίσει την καρδιά του ανθρώπου. Ο Σίσυφος πρέπει να λογίζεται ευτυχής.
Πηγή: Albert Camus, Ο Μύθος του Σισύφου
«Ο μεγαλύτερος φασίστας είναι ο ίδιος μας ο εγωισμός. Και ίσως είναι… Να αυτή τη στιγμή εδώ πέρα που καθόμαστε και μιλάμε για τον Παύλο, εκεί έξω κάποιοι διψάνε για την αντεκδίκηση και καλά. Όμως εμείς συνιστάμε την ψυχραιμία. Γιατί συνιστάμε ψυχραιμία. Διότι εμείς είμαστε πολύ καλύτερα. Ψυχικά. Εμείς αγαπάμε. Εμείς θέλουμε κι αυτοί που σκοτώσανε κάποιον να πάρουνε φως, να πάρουνε αγάπη. Να τους δώσουμε κι αυτούς ελπίδα, γιατί δεν ξέρουνε. Δεν ξέρουνε τι κάνουνε. … Εγώ ξέρω ένα πράγμα, ότι η ανθρωπιά δε βασίζεται ούτε στα κόμματα, ούτε.. είναι εδώ μέσα μας. Άμα το μέσα μας είναι καλά, είμαστε και μεις καλά. Αν ένας άνθρωπος δεν είναι καλά και σφάζει στο δρόμο, πιστεύω ότι έχει ένα πρόβλημα, δε με νοιάζει αν είναι στη Χρυσή Αυγή, δε με νοιάζει αν είναι στο ΚΚΕ, δε με νοιάζει. Με νοιάζει μόνο αν είναι άνθρωπος. Μπορεί να είναι άνθρωπος; Αν δεν είναι ας τον βοηθήσουμε παιδιά. Έχουμε πρόβλημα, έχουμε πρόβλημα, έχουμε πρόβλημα. Όμως μπορούμε να το καταπολεμήσουμε. Εμείς, εγώ δεν διψάω για αντεκδίκηση, διψάω για φως… Θα σταθώ σε ένα πράμα που είπε μια φίλη μου: ‘Αν είναι να κερδίσουμε αυτόν τον πόλεμο με δεκάδες κρεμασμένους στις πλατείες, καλύτερα να τον χάσουμε.’ Ευχαριστώ.»
«Εισβολέας», κατά κόσμον Ηλίας Παπανικολός
Εγώ γυναίκα, η άνθρωπος,
ζητούσα το πρόσωπό Σου πάντοτε,
ήταν ως τώρα του ανδρός
και δεν μπορώ αλλιώς να το γνωρίσω.
Ποιος είναι και πώς
πιο πολύ μονάχος,
παράφορα, απελπισμένα μονάχος,
τώρα εγώ ή εκείνος;
Πίστεψα πως υπάρχω, θα υπάρχω,
όμως πότε υπήρχα δίχως του
και τώρα,
πώς στέκομαι, σε ποιο φως,
ποιος είναι ο δικός μου ακόμα καϋμός;
Ω, πόσο διπλά υποφέρω,
χάνομαι διαρκώς,
όταν Εσύ οδηγός μου δεν είσαι.
Πώς θα δω το πρόσωπό μου,
την ψυχή μου πώς θα παραδεχτώ,
όταν τόσο παλεύω
και δεν μπορώ ν’ αρμοστώ.
«Ότι διά σου αρμόζεται
γυνή τω ανδρί.»
Δεν φαίνεται ακόμα το τραγικό
του απρόσωπου, ούτε κι εγώ
δεν μπορώ να το φανταστώ ακόμα, ακόμα.
Τι θα γίνει που τόσο καλά,
όσα πολλά ξέρω και γνωρίζω καλλίτερα,
πως απ’ το πλευρό του δεν μ’ έβγαλες.
Και λέω πως είμαι ακέραιος άνθρωπος
και μόνος. Δίχως του δεν εγινόμουν
και τώρα είμαι και μπορώ
κι είμαστε ζεύγος χωρισμένο, εκείνος
κι εγώ έχω το δικό μου φως,
εγώ ποτέ, σελήνη,
είπα πως δεν θα βαστώ απ’ τον ήλιο
κι έχω τόσην υπερηφάνεια
που πάω τη δική του να φτάσω
και να ξεπεραστώ, εγώ,
που τώρα μαθαίνομαι και πλήρως
μαθαίνω πως θέλω σ’ εκείνον ν’ αντισταθώ
και δεν θέλω από κείνον τίποτα
να δεχτώ και δε θέλω να περιμένω.
Δεν κλαίω, ούτε τραγούδι ψάλλω.
Μα γίνεται πιο οδυνηρό το δικό μου
ξέσκισμα που τοιμάζω,
για να γνωρίσω τον κόσμο δ’ εμού,
για να πω το λόγο δικό μου,
εγώ που ως τώρα υπήρξα
για να θαυμάζω, να σέβομαι και ν’ αγαπώ,
εγώ πια δεν του ανήκω
και πρέπει μονάχη να είμαι,
εγώ, η άνθρωπος.
Ζωή Καρέλλη «Η Άνθρωπος», Τα Ποιήματα, ΙΙ, σ.σ. 123-24
«This film is free. It’s too precious to pay for.»
Το ντοκιμαντέρ ρωτάει «ποιοι είμαστε στον 21ο αιώνα;» και βρίσκεται εδώ.
ΒΙΝΤΕΟ: Οι ζωντανές γέφυρες
Στα Μεγκαλάια, μια περιοχή που βρίσκεται κυριολεκτικά μέσα στα σύννεφα, η μετακίνηση είναι μια δύσκολη υπόθεση. Για αυτό τον λόγο, εδώ και εκατοντάδες χρόνια οι κάτοικοι φυτεύουν και μεγαλώνουν τις δικές τους «ζωντανές» γέφυρες.
ΠΗΓΗ: videoman.gr
Βλέποντας εικόνες από έναν άλλο κόσμο, μια άλλη γονιά της γης…
… αναρωτιέμαι τι διαφορά θα μας έκανε αλλάζαμε τρόπο αντίληψης του ορίου της ανθρώπινης ζωής – ως γνώμονα για τις πράξεις μας. Αν βλέπαμε – και δρούσαμε – με μια διαγενεακή ματιά. Θα μας ανακούφιζε το γεγονός ότι ένας άλλος τρόπος ζωής θα πάρει πολλές γενιές να ολοκληρωθεί, αλλά μπορούμε να τον γευτούμε στο ‘εδώ & τώρα’ αν γίνουμε μέρος του χτισίματός του; Θα χτίζαμε πάσης φύσης ‘ζωνταντές γέφυρες’ μαζί με νεότερες γενιές – φυσικούς κληρονόμους μας, χωρίς μια αίσθηση ματαιότητας άραγε;
…πρόσφατα διάβασα ένα βιβλίο του David Abram (The Spell of the Sensuous: Perception and Language in a More-than-human World) που άλλαξε τον τρόπο που βλέπω τον κόσμο. Aυτό που δεν άλλαξε ήταν μια βαθιά αίσθηση που είχα από μικρή – η οποία τώρα, με την βοήθεια των αφηγήσεων του βιβλίου, πήρε τη μορφή λόγου…
(όπως το κατανοώ εγώ, σε μετάφραση: «είμαστε άνθρωποι μόνο όταν είμαστε σε επαφή, και σχέση ευθυμίας, μ’ αυτό που δεν έχει ανθρώπινη μορφή»)
Μοιράζομαι εδώ ένα άρθρο που βρήκα, το οποίο αφηγείται την κοσμοθεωρία αυτή, στην γλώσσα που γράφτηκε.
ΠΗΓΗ: άρθρο στο Acoustic Ecology
Speaking with Animal Tongues
by David Abram
Slight of hand magician and eco-philosopher David Abram has conjured up a new way of viewing the roles, styles, and magic of language. We here join him in a few of the sections of his book The Spell of the Sensuous: Perception and Lanugage in a More-than-human World that explore the places where human language and the soundings of our local landscapes begin to move together. Διαβάστε τη συνέχεια του άρθρου »
Mitakuye oyasin, που σημαίνει «όλοι μου οι συγγενείς» ή «είμαστε όλοι συγγενείς» για τους Λακότα Σιού – αυτή είναι μία από τις βασικές φιλοσοφίες τους για την κατανόηση του σύμπαντος.
Ως βασικό υπόβαθρο αντίληψης των πραγμάτων, διαπερνά κάθε κατάσταση – είτε αφορά καθημερινές πρακτικές, είτε πνευματικές.
Αν σταθώ λοιπόν μπρος στο παράθυρό μου, κάτι «τραγουδά» εντός μου. Τα δέντρα, οι περαστικοί, οι χαμηλοί θάμνοι, τα χαμολούλουδα, ο ουρανός, τα σύννεφα, τα πουλιά που κουρνιάζουν στα σύρματα, η γάτα στο πεζούλι της αυλής ψιθυρίζουν τον ίδιο σκοπό. Μπορείς να μαντέψεις τί;
Ένας έφηβος της φυλής Χόπι, καθώς συναντά τον Ειρηνικό Ωκεανό για πρώτη φορά στη ζωή του
Παρ’ όλον ότι ένα ποίημα γεννιέται όταν δεν μένει τίποτ’ άλλο να γίνει,
παρ’ όλον ότι ένα ποίημα είναι μια τελευταία προσπάθεια να μπει κάποια τάξη όταν δεν μπορεί κανείς να υποφέρει άλλο την αταξία,
παρ’ όλον ότι χρειαζόμαστε τους ποιητές πιο πολύ όταν χρειαζόμαστε επίσης πιο πολύ την ελευθερία, τη βιταμίνη C, τις επικοινωνίες, τους νόμους και την θεραπεία της υπέρτασης,
παρ’ όλον ότι το να ‘σαι καλλιτέχνης σημαίνει αποτυχία και τέχνη σημαίνει αφοσίωση στην αποτυχία, όπως λέει ο Σάμουελ Μπέκετ,
ένα ποίημα δεν είναι απ’ τα τελευταία αλλά απ’ τα πρώτα πράγματα του ανθρώπου.
ζχψζψ
Πηγή: Μίροσλαβ Χόλουμπ στη συλλογή ποιημάτων ΞΕΝΗ ΠΟΙΗΣΗ ΤΟΥ 20ου ΑΙΩΝΑ: ΕΠΙΛΟΓΗ ΑΠΟ ΕΛΛΗΝΙΚΕΣ ΜΕΤΑΦΡΑΣΕΙΣ σε επιμέλεια Μαρίας Λαϊνά και μετάφραση Βασίλη Καραβίτη, Εκδόσεις Ελληνικά Γράμματα, Αθήνα 2007
Λεπτομέρεια από το έργο «Η Δημιουργία του Αδάμ» του Michelangelo
Κάποτε ο Θεός ζούσε στη Γη. Καθόταν μπροστά στην καλύβα του κι έφτιαχνε ανθρώπους από πηλό. Κι όπως εργαζόταν αδιάκοπα, μύρισε έξαφνα ψάρι ψητό! [Μπορείτε να το φανταστείτε: ένα ψάρι μεγάλο με σάρκα λευκή, πασπαλισμένο μυρωδικά και ψιλοκομμένες φετούλες λεμονιού.] Ήταν η γειτόνισσα που έψηνε. Σηκώθηκε και πήγε να τη βρει. Την παρακάλεσε για ένα πιάτο φαί, αλλά αυτή θύμωσε: «Ου να μου χαθείς παλιόγερε! Ήρθες να ζητιανέψεις, κοτζάμ άνθρωπος κάθεσαι όλη μέρα καταγής και παίζεις με τις λάσπες. Να πας να δουλέψεις, μπας και πιάσεις κάνα ψάρι δικό σου, παλιοτεμπέλη.»
Αυτά του είπε. Και ίσως κι άλλα πολλά. Ο Θεός, πολύ πικραμένος με τα λόγια και την αγνωμοσύνη της, επέστρεψε στην καλύβα του κι ορκίστηκε να μην ξανακατέβει στη Γη. Και μια και δυο σκαρφάλωσε σε ένα σύννεφο περαστικό κι ούτε που έριξε ξανά μια ματιά πίσω του.
Στην αρχή δηλαδή. Διότι όσο περνούσε ο καιρός ένιωθε μοναξιά. Απέραντη μοναξιά. Και που και που, έσκυβε το κεφάλι του από εκεί ψηλά και κοίταζε τους ανθρώπους να ζουν τη ζωή τους. Μια μέρα εμφανίστηκε μπροστά του ο πρώτος γιός του. Ήταν ντυμένος στα μαύρα και στα χέρια του κρατούσε δρεπάνι. Του πρότεινε να τον βοηθήσει και ο Θεός κούνησε το κεφάλι του καταφατικά.
Έτσι ο Θάνατος κατέβηκε στη Γη. Με το δρεπάνι του έπαιρνε τη μία ψυχή μετά την άλλη, να έχει ο πατέρας του παρέα στον ουρανό. Οι άνθρωποι όλο και λιγόστευαν, θρήνοι ακούγονταν από κάθε σπίτι, οι δουλειές έμεναν μισές γιατί δεν περίσσευαν χέρια να τις φέρουν εις πέρας.
Κι ο Θεός; Αρχικά χάρηκε. Οι άνθρωποι πλήθαιναν στον ουρανό και πλέον είχε πολλά να κάνει.
Κι έπειτα μια μέρα έριξε πάλι μια ματιά στη Γη. Έτσι, τυχαία. Διαβάστε τη συνέχεια του άρθρου »
Είναι εύκολο να γεννηθείς,
αλλά δύσκολο να γίνεις άνθρωπος.
Παροιμία από τις Φιλιππίνες
«Still life with apples, a bottle & a milk pot» του Paul Cezanne
Στο σπίτι πάντα υπήρχε γλυκό. Γλυκό του κουταλιού οπωσδήποτε, κουραμπιέδες και φοινίκια, όπως τα λέμε στο νησί, ρυζόγαλο, καταϊφι, κέηκ μωσαϊκό και σοκολατάκια – από τα καλά – ή και άλλα παραδοσιακά γλυκά, που τα επόμενα χρόνια χάθηκαν από την κουζίνα και τα τραπέζια μας.
– «Αυτά, δεν είναι για μας», μας έλεγε η μάνα μας στολίζοντας τα βαζάκια με τα γλυκά κουταλιού ή βάζοντας με προσοχή τα σοκολατάκια σε φοντανιέρες.
– «Και για ποιόν είναι;»
– «Για έναν άνθρωπο.»
Τα φύλαγε σε ειδικό μέρος στο μπουφέ που ποτέ δεν ήταν σταθερό, για να γλυτώνει από τις επιθέσεις του γλυκατζή αδερφού μου. Αλλά στον κλεφτοπόλεμο αυτό έβγαινε πάντα νικημένη. Με τα χρόνια έγινε ένα αγαπημένο τους παιχνίδι με όρους που είχαν συμφωνηθεί σιωπηρά. Ήταν βλέπεις που δεν μπορούσε να απαντήσει για «αυτόν τον άνθρωπο».
Το ίδιο γινόταν και με το καθημερινό φαγητό που συνήθως περίσσευε. «Όλο και κάποιος μπορεί να φανεί» έλεγε, κα εμείς γελούσαμε και ψιθυρίζαμε ο ένας στον άλλο «ο άνθρωπος θά ‘ναι». Δεν τόχε σε καλό να μην περισσεύει έστω και λίγο από το φαγάκι της ημέρας, ούτε τόχε σε καλό να πετάει φαγητό. Άσε το ψωμί. Αμαρτία μεγάλη να καταλήγει το ψωμί στα σκουπίδια.
Πιο μικρά δεν μπορούσαμε να καταλάβουμε ποιος είναι επιτέλους αυτός ο άνθρωπος και πότε θα έρθει για να τον φιλέψουμε με αυτό που έχουμε. Μεγαλώνοντας καταλάβαμε ότι δεν ήταν ένας συγκεκριμένος άνθρωπος. Ήταν όλοι οι αγαπημένοι, φίλοι και συγγενείς, γείτονες και γειτόνισσες που περνούσαν για έναν καφέ, τα παιδιά που έλεγαν τα κάλαντα στις γιορτές, όσοι χτυπούσαν την πόρτα μας ήταν στο μακρύ κατάλογο «του ανθρώπου». Παίρνανε σειρά για το φίλεμα.
Ξαναθυμάμαι τα λόγια της και την ευλάβεια με την οποία προσπαθούσε να περισώσει το γλυκό στο μπουφέ για τον άνθρωπο αυτό. Πως από το «τίποτα» έφτιαχνε περίσσευμα για να έχουμε να φιλέψουμε. Σκέφτομαι πως γίνεται από εκείνο που δε σου φτάνει – ή φτάνει με το ζόρι – να έχεις πάντα περίσσευμα. Και πόσες αμέτρητες φορές συνάντησα αυτήν τη ταπεινή γενναιοδωρία.
Διαλέγω μια αγαπημένη εικόνα για να μοιραστώ. Ήταν καλοκαίρι Διαβάστε τη συνέχεια του άρθρου »
Χωρίς να είμαστε τίποτ’ άλλο παρά μόνο άνθρωποι, περπατήσαμε μέσ’ απ’ τα δέντρα
Φοβισμένοι, αφήνοντας τις λέξεις μας να είναι τρυφερές
Από φόβο μήπως ξυπνήσουμε τις κουρούνες,
Από φόβο μήπως έρθουμε
Αθόρυβα μέσα σ’ έναν κόσμο φτερών και κραυγών.
Αν ήμασταν παιδιά, ίσως να σκαρφαλώναμε,
Θα πιάναμε τις κουρούνες να κοιμούνται, και δεν θα σπάγαμε ούτε κλαράκι,
Και, μετά το μαλακό ανέβασμα,
Θα τινάζαμε τα κεφάλια μας πιο πάνω απ’ τα κλαριά
Για να θαυμάσουμε την τελειότητα των άστρων.
Πέρα απ’ τη σύγχυση, όπως συμβαίνει συνήθως,
Και τον θαυμασμό για όσα ο άνθρωπος γνωρίζει,
Πέρα απ’ το χάος θα ‘ρχόταν η μακαριότητα.
Αυτό, τότε, είναι ομορφιά, είπαμε,
Παιδιά που με θαυμασμό κοιτάζουν τ’ αστέρια,
Είναι ο σκοπός και το τέλος.
Χωρίς να είμαστε τίποτ’ άλλο παρά μόνο άνθρωποι, περπατήσαμε μέσ’ απ’ τα δέντρα.
Dylan Thomas (1937) THE POEMS OF DYLAN THOMAS, New Directions Publishing Corporation, New York – USA/ σε ηλεκτρονική μορφή εδώ.
Ξέρουν γράμματα, διαβάζουν, γράφουν και δεν κατάλαβαν ποτέ πως ο κάθε άνθρωπος είναι ένας κόσμος ολόκληρος, είναι μια ολόκληρη ιστορία. Δεν ξέρω, αλλά νομίζω πως όταν ο άνθρωπος ξανακαταχτήσει την ανθρωπιά του, όταν ξαναρχίσει να δημιουργεί ανθρώπινο πολιτισμό, θα γράφει πια την ιστορία κάθετα, όχι για λαούς και μάζες, αλλά για τον Παύλο, για τη Ρηνιώ, για την Ελένη, για το μαστρο – Στέφανο. τότε μονάχα οι άνθρωποι θα ξέρουν τι κοστίζει η ιστορία, τι κοστίζει η συμμετοχή, τι θα πει η φράση «εκατό χιλιάδες νεκροί» ή «βασανίζεται ένας άνθρωπος σε κάποια ασφάλεια».
Ο Χρόνης Μίσσιος στο βιβλίο του «Καλά, εσύ σκοτώθηκες νωρίς»
Ένα παραμύθι των Μάγια με τίτλο «Γιατί Υποφέρει ο Κόσμος», όπως το άκουσα πριν χρόνια:
Ένας άνθρωπος στεκόταν μόνος του, βουτηγμένος στη λύπη. Κι όλα τα ζώα τον πλησίασαν το ένα μετά το άλλο και είπαν: «Δεν θέλουμε να σε βλέπουμε λυπημένο. Πες μας τις επιθυμίες σου κι εμείς θα τις πραγματοποιήσουμε.» Κι έτσι ο άνθρωπος είπε: «Θέλω να έχω καλή όραση.» Και το όρνιο του απάντησε «λάβε τη δική μου». Ο άνθρωπος είπε: «Θέλω να είμαι δυνατός» και ο ιαγουάρος απάντησε «θα γίνεις δυνατός σαν εμένα». Τότε ο άνθρωπος μουρμούρησε «θέλω να γνωρίζω τα μυστικά της Γης». Και το φίδι με τη σειρά του ανταποκρίθηκε: «Εγώ θα στα δείξω.» Κι από ζώο σε ζώο επαναλβανόταν η ίδια ιστορία – ο άνθρωπος ζητούσε και λάμβανε. Η κουκουβάγια που λέτε στάθηκε μπροστά στα άλλα ζώα και δήλωσε «τώρα ο άνθρωπος γνωρίζει τόσα πολλά και μπορεί να κάνει τόσα, αχ τον φοβάμαι». «Άι, μην ανησυχείς!», της απάντησε το ελάφι, «ο άνθρωπος έχει πλέον όλα όσα χρειάζεται, δεν θα ‘ναι πια λυπημένος». Όμως η κουκουβάγια επέμεινε: «Ο άνθρωπος μέσα του κρύβει μια τρύπα και την είδα. Μια τρύπα τόσο βαθιά, όσο και η ίδια η φύση της πείνας. Αυτή η τρύπα ξυπνά τη λύπη μέσα του και τον κάνει να ζητά και να ζητά δίχως τελειωμό. Θα συνεχίσει να παίρνει και να παίρνει, μέχρι που μια μέρα ο Κόσμος θα του πει «ούτε είμαι πλέον, ούτε έχω κάτι παραπάνω να δώσω».»
annavou1
bediryes
dracoalbus
ίριδα
anni
theovran
vimavima
ΜΥΘΟΠΛΑΣΙΕΣ ΚΙ ΑΦΗΓΗΣΕΙΣ 