You are currently browsing the tag archive for the ‘ζωγραφική’ tag.
«My little tranquilizers» της Irene Hardwicke Olivieri
«The Red Road», Claude Monet
«Jungle with Lion», Henri Rousseau
Όλοι σχεδόν χαρήκαν όταν παντρεύτηκε η κόρη του Κουμάλο. Κι ο Κουμάλο με τη σειρά του χάρηκε με τις αγελάδες που έλαβε για προίκα από το γαμπρό του. Η γυναίκα του Κουμάλο χάρηκε επίσης που πλέον δεν θα έπρεπε να ανησυχεί για το τι σόι άντρα θα παντρευόταν η κόρη της. Αλλά και η ίδια η κόρη χάρηκε που είχε βρει έναν τόσο καλό και δυνατό σύζυγο.
Μόνο ο αδερφός της νύφης φαινόταν δυστυχισμένος.
«Νομίζω ότι η αδερφή μου έχει παντρευτεί ένα λιοντάρι», είπε στους φίλους του. «Πραγματικά πιστεύω ότι είναι ένα λιοντάρι μεταμφιεσμένο σε άνθρωπο».
Κανείς τους δεν τον πήρε στα σοβαρά και όλοι τους περιγέλασαν το νέο άντρα γι’ αυτά που έλεγε. Αλλά ο αδερφός γνώριζε καλά πως είχε δίκιο και δε μπορούσε να βρει τρόπο να μιλήσει για το θέμα στον άντρα της αδερφής του.
«Δεν μπορώ να μιλήσω μ’ ένα λιοντάρι», είπε.
Πέρασαν αρκετά χρόνια και η νέα γυναίκα είχε αποκτήσει πλέον δύο δυνατούς γιούς, το ίδιο όμορφους με τον πατέρα τους. Κι όμως ακόμα, ο αδερφός της μουρμούραγε πως ο σύζυγος δεν είναι παρά ένα λιοντάρι μεταμφιεσμένο σε άνθρωπο και συνέχιζε ν’ αρνιέται την παραμικρή επαφή μαζί του.
«Γίνεσαι ανόητος», του είπε ο Κουμάλο. «Κοίταξε όλα αυτά τα γελάδια που μου έφερε ο άντρας της κόρης μου όταν την παντρεύτηκε. Που θα τα έβρισκε όλα αυτά ένα λιοντάρι;»
Ο νέος δεν μπορούσε να δώσει απάντηση στο ερώτημα, αλλά γνώμη δεν άλλαζε. Γνώριζε καλά πως αργά ή γρήγορα θα προκύψουν μπλεξίματα. Και πράγματι, μια μέρα ήρθε η αδερφή του και ζήτησε να του μιλήσει και να μην τους ακούσει κανένας άλλος.
«Ανησυχώ για τον άντρα μου», ψιθύρισε στον αδερφό της. «Είναι περίεργη η μυρωδιά του.»
«Τί είδους μυρωδιά είναι αυτή;», τη ρώτησε.
Η γυναίκα σήκωσε τους ώμους της. «Είναι μια παράξενη μυρωδιά», του είπε. «Δεν μπορώ να την περιγράψω.
Προκειμένου να τη βοηθήσει, συμφώνησε να πάει μέχρι την καλύβα της και να μυρίσει τα πράγματα του άντρα της, ο οποίος εκείνη την ώρα έλειπε. Τα μύρισε και κατσούφιασε.
«Αυτή είναι η μυρωδιά ενός λιονταριού», είπε. Διαβάστε τη συνέχεια του άρθρου »
«Study of hands», Leonardo Da Vinci
«The Blue Circus», Marc Chagall
Καλύπτουσα τα κύματα του δορυάλω
του χωριού με το κόκκινό της φόρεμα
Πρώτα μικρή κ’ έπειτα μεγάλη
Ανεβαίνει στην κορυφή του πύργου
Και πιάνει τα σύννεφα
και τα συνθλίβει
επί του στήθους της
‘Ισως ποτέ να μην υπήρξε μεγαλύτερος καημός
απ’ τον δικό της
‘Ισως ποτέ να μην έπεσαν ψίθυροι πιο πεπυρακτωμένοι στην επιφάνεια ενός προσώπου
‘Ισως ποτέ δεν εξετέθη στην κατανόησι ανθρώπου έκθεσις πιο εκτεταμένη
‘Εκθεσις πιο ποικίλη πιο περιεκτική από την ιστορία που λεν τα νέφη αυτής της εξομολογήσεως
Εδώ κι εκεί τα κόβουν λαιμητόμοι
Θερμές σταγόνες πέφτουνε στην γη
Ο γήλοφος που σχηματίσθηκε στο κυριώτερο σημείο
της πτώσεως
Φουσκώνει και ανεβαίνει ακόμη
Κανείς δασμός δεν είναι βαρύτερος από μια τέτοια σταγόνα Κανένα διαμάντι πιο βαρύ
Κανείς μνηστήρ πιο πλήρης πάθους
Στιλπνά τα κράσπεδα του λόφου και γυαλίζουνε στον ήλιο
Στην κορυφή του περιμένει μια λεκάνη
Είναι γιομάτη ως επάνω
Κι απ’ τα νερά της αναδύεται μια πολύ μκρή
παιδίσκη ωραιοτάτη
Ελπίδα μας αυριανή.
Εικονογράφηση του Charles Robinson,1918
Κάθε απόγευμα, φεύγοντας απ’ το σχολείο, τα παιδιά τόχαν συνήθεια να παίζουν στον κήπο του γίγαντα.
Ήταν ένας πελώριος μαγευτικός κήπος, μ’ απαλή πράσινη χλόη και χιλιάδες πολύχρωμα λουλούδια όμοια μ’ αστέρια κι ακόμα, εδώ κι εκεί, δώδεκα ροδακινιές φορτωμένες ρόδινα κι ολόλευκα ντελικάτα ανθάκια απ’ της άνοιξης τ’ άγγιγμα, που το φθινόπωρο βάραιναν απ’ τα πολύχυμα φρούτα.
Τα πουλιά κάθονταν στα δέντρα και κελαϊδούσαν τόσο γλυκά, που τα παιδιά σταματούσαν το παιχνίδι για να τ’ ακούσουν. «Πόσο ευτυχισμένα είμαστε εδώ!», έλεγαν αναμεταξύ τους.
Κάποια μέρα ο γίγαντας γύρισε. Εφτά ολάκερα χρόνια ήταν σ’ επίσκεψη, στο φίλο του το δράκο της Cornish, κι όταν τα χρόνια πέρασαν κι εκείνος είχε τελειώσει ότι είχε να πει – αφού δεν είχε και πολλά να συζητήσει – αποφάσισε το γυρισμό στο κάστρο.
Την ώρα που ‘φτασε, αντίκρυσε τα παιδιά, να παίζουν στον κήπο.
«Τί δουλειά έχετε εδώ;», φώναξε μ’ οργή και τα παιδιά το ‘βαλαν στα πόδια τρομαγμένα.
«Ο κήπος είναι μοναχά δικός μου», είπε ο γίγαντας: «Όλοι μπορούν να το καταλάβουν, και δεν θα επιτρέψω σε κανέναν να παίζει εδώ, έξω από μένα».
Κι έτσι, έχτισε έναν πελώριο τοίχο ολόγυρα στον κήπο, κι ύστερα, κάρφωσε μια πινακίδα που ‘λεγε:
Οι παραβάται
τιμωρούνται.
Ήταν, αλήθεια, ένας πολύ σκληρόκαρδος γίγαντας.
Τα δύστυχα τα παιδιά τώρα δεν είχαν μέρος να παίξουν. Δοκίμασαν να παίξουν στο δρόμο, όμως ήταν γεμάτος σκόνη και στουρναρόπετρες και δεν τους άρεσε.
Βάλθηκαν τότε να περιπλανιώνται γύρω απ’ τους ψηλούς τοίχους, όταν τέλειωναν τα μαηματά τους, νοσταλγώντας τον όμορφο κήπο.
«Πόσο ευτυχισμένοι ήμασταν εκεί!», έλεγαν αναμεταξύ τους.
Κι ύστερα ήρθε η άνοιξη.
Η εξοχή γιόμισε από μικρά μπουμπούκια και πουλάκια. Μονάχα στον κήπο του Σκληρόκαρδου Γίγαντα ήταν ακόμη χειμώνας.
Τα πουλιά ούτε που νιάστηκαν να τραγουδήσουν για κείνον, αφού δεν υπήρχαν παιδιά εκεί, και τα δέντρα λησμόνησαν ν’ ανθίσουν. Διαβάστε τη συνέχεια του άρθρου »
«Grief», Laura A. Luzzi
Ήταν μια φορά μια γυναίκα που ζούσε με τη μοναχοκόρη της σ’ ένα μικρό σπιτάκι στην άκρη ενός χωριού.
Μια μέρα, το κορίτσι είχε μείνει στο σπίτι να παλεύει με τη λάτρα, ενώ η μάνα της δούλευε έξω στα χωράφια. Έξαφνα έπιασε καλοκαιριάτικη καταιγίδα κι αυτή έτρεξε κάτω από ένα δέντρο να προφυλαχτεί, κι εκεί σαν πύρινο τσεκούρι τη χτύπησε κεραυνός. Έπεσε σαν κούτσουρο και δε σηκώθηκε ποτέ.
Το κορίτσι ήταν απαρηγόρητο. Έκλαιγε όλη μέρα κι όλη νύχτα και παρακαλούσε τον ουρανό για ένα μόνο πράγμα: Να ξαναδεί τη μάνα της, ας ήταν και στ’ όνειρό της. Δεν πήγαινε στο πηγάδι να φέρει νερό, δε ζύμωνε, δε σκούπιζε. Ζούσε από τη συμπόνια των χωριανών, που της έφερναν πού και πού μια στάμνα νερό, ένα πιάτο φαΐ, και το χαμηλό σπιτάκι της σκεπαζόταν μέρα τη μέρα με μια σκόνη πηχτή και πικρή. Και πέρναγε ο καιρός μέσα σε θρήνους και δάκρυα και σιωπή…
Ώσπου, μια νύχτα παράξενη, χωρίς φεγγάρι και χωρίς αστέρια, χωρίς ήχους και χωρίς σκιές, το κορίτσι είδε ένα όνειρο. Ονειρεύτηκε πως βρέθηκε σ’ ένα άγνωστο χωριό. Ήταν ένας τόπος ήσυχος, με μικρά χαμηλά σπιτάκια ασπρισμένα με ασβέστη και στις αυλές τους είχε γλάστρες με βασιλικούς, μαντζουράνες, χρυσάνθεμα, γεράνια… Και παντού άνθρωποι ήσυχοι, με ματιά μερεμένη. Γυναίκες λιαζόντουσαν στον ήλιο, πίνοντας δροσερούς χυμούς, ή κεντούσαν στη σκιά παράξενα τοπία πάνω σε λινά τραπεζομάντιλα και μεταξωτά στρωσίδια. Άντρες παίζανε τάβλι στο καφενείο ή πίνανε ρακί, τρώγοντας μαλακά σταρένια παξιμάδια, αλειμμένα λάδι, αλάτι και θυμάρι. Παιδιά παίζανε κρυφτό ή κουτσό, μασουλώντας ζεστό ψωμί αλειμμένο κατσικίσιο βούτυρο και μέλι. Κι έξαφνα, είδε από μακριά να ’ρχεται η μάνα της. Διαβάστε τη συνέχεια του άρθρου »
Madeline von Foerster «Amazon Cabinet»
«Γυναίκα», William Roberts
«Σκύλος που Κοιμάται» Gerrit Dou, 1650
Κάποτε κάπου μακρυά υπήρχε ένας ναός με χίλιους καθρέφτες. Μια μέρα – εντελώς τυχαία – ένας σκύλος βρήκε την πύλη ανοιχτή και μπήκε μέσα. Οι σκύλοι δε γνωρίζουν πολλά από καθρέφτες κι έτσι ο σκύλος της ιστορίας μας φοβήθηκε πως τον είχαν περικυκλώσει χίλιοι σκύλοι. Μόλις τους γρύλισε, του γρύλισαν κι αυτοί. Κι όταν τους έδειξε τα δόντια του, βρέθηκε με τη σειρά του περικυκλωμένος από χίλιους σκύλους που τώρα του έδειχναν κι αυτοί τα δικά τους δόντια. Το ‘βαλε στα πόδια τρομοκρατημένος κι έτρεξε μακρυά όσο πιο γρήγορα μπορούσε. «Δεν θα ξανάρθω ποτέ πια εδώ», μουρμούρισε στον εαυτό του. «Τι απαίσιο μέρος ο κόσμος!»Έζησε λοιπόν μονάχος την υπόλοιπη ζωή του.
Πέρασε καιρός. Και μία μέρα ένας δεύτερος σκύλος περνούσε μπροστά από το ναό, πρόσεξε την ανοιχτή πύλη κι όντας περίεργος από τη φύση του την έσπρωξε λίγο με τη μουσούδα του και χώθηκε στο ναό. Καθρέφτες δεν είχε ξαναδεί στη ζωή του κι έξαφνα συνειδητοποίησε πως βρισκόταν περικυκλωμένος από χίλιους σκύλους. [Ούτε έναν λιγότερο!] Τους κούνησε την ουρά του κι αμέσως κούνησαν κι αυτοί τις δικές τους. Χάρηκε λοιπόν πολύ κι αποφάσισε από δω και μπρος να ζει στο ναό, να έχει συντροφιά. Έτσι κι έκανε. Και μέχρι να έρθει η ώρα του να πεθάνει, πίστευε πως ο κόσμος είναι πράγματι ένα θαυμάσιο μέρος και κάθε σκύλος ένας πιθανός σύμμαχος.
(Ιαπωνέζικο λαϊκό παραμύθι)
επεξεργασία φωτογραφίας με εικαστικά μέσα της Elke Bräunling
«Δράκοντας» του Katsushika Hokusai
Ο Ye Gong ήταν ευρύτερα γνωστός για την αδυναμία που είχε στους δράκους. Στους τοίχους του σπιτιού του έβλεπες ζωγραφισμένους δράκους και στις κολώνες δράκους σκαλιστούς. Ακόμα και οι τοίχοι της κρεβατοκάμαράς του ήταν στολισμένοι με δράκους! Παντού υπήρχαν δράκοι: δράκοι πάνω, δράκοι και κάτω, δράκοι στην πρόσοψη, δράκοι κι από την πίσω πλευρά του σπιτιού, δράκοι εδώ, δράκοι κι εκεί, δράκοι που γυμνώναν τα δόντια τους, αλλά και δράκοι που ακονίζαν τα νύχια τους.
Στους ουρανούς λοιπόν ζούσε ένας αληθινός δράκος. Και χάρηκε πολύ σαν άκουσε ότι το Ye Gong αγαπά τους δράκους τόσο. Μία μέρα που λέτε, ο ουρανός ξαφνικά σκοτείνιασε, άρχισε να φυσά, να βροντά και να βρέχει. Ο πραγματικός δράκος της ιστορίας μας πέταξε μέχρι το σπίτι του Ye Gong. Μια και δυό μπήκε μέσα, αν κι από το παράθυρο της νότιας πλευράς έβλεπες το κεφάλι του να εξέχει και από τη βορινή πλευρά περίσσευε η ουρά του – ήταν κομματάκι… πελώριος! Κουνιόταν ρυθμικά μπρος-πίσω και μαζί του έτριζε ολόκληρο το σπίτι. Ο Ye Gong βλέποντας τον αληθινό δράκο κόντεψε να τρελαθεί από το φόβο του. Τρέμοντας ολόκληρος, έδωσε μια και κρύφτηκε όσο καλύτερα μπορούσε. [Δε σας λέω που, ούτε κι εγώ γνωρίζω!]
Έτσι λοιπόν έγινε γνωστό ότι ο Ye Gong όντως έχει μια αδυναμία στους δράκους, αλλά μόνο στους ζωγραφιστούς.
Πηγή: Zhu Yifei, Chinese Fables and Cultural Stories, SFLEP, p 173, http://vimeo.com/14714289
annavou1
bediryes
dracoalbus
ίριδα
anni
theovran
vimavima
ΜΥΘΟΠΛΑΣΙΕΣ ΚΙ ΑΦΗΓΗΣΕΙΣ 