Γιατί δάκρυσες παιδί μου;

Απαίσιο δεν είναι όταν σε μαλώνουν για το τίποτα;

Γέμισες μελάνια από το γράψιμο – γι’ αυτό σε λένε βρώμικο;

 

Θα τολμούσες να αποκαλέσεις την πανσέληνο βρώμικη

γιατί γέμισε το πρόσωπό της μελάνια;

 

Για καθετί ασήμαντο εσένα κατηγορούν,

παιδί μου. Εκείνοι είναι αλάνθαστοι.

 

Έσχισες τα ρούχα σου παίζοντας

– γι’ αυτό σε λένε απρόσεκτο;

 

Πώς θα αποκαλούσαν ένα φθινοπωρινό πρωινό

που χαμογελάει μέσα απ’ τα ακατάστατά του σύννεφα;

 

Μη νοιάζεσαι γι’ αυτά που λένε για σένα,

παιδί μου.

 

Απαριθμούν τις σκανδαλιές σου.

Όλοι ξέρουν ότι αγαπάς τα γλυκά

– γι’ αυτό σε λένε λαίμαργο;

Κι εμάς που σε αγαπάμε πώς θα μας λέγανε;

Πηγή: Ραμπιντρανάθ Ταγκόρ (2010:20) ΠΟΙΗΜΑΤΑ, Εκδόσεις Εκάτη, Αθήνα