You are currently browsing the tag archive for the ‘Ταξίδι’ tag.
Δύο μοναχοί έφτασαν περπατώντας σ’ ένα ποτάμι. Εκεί βρήκαν μια γυναίκα που φορούσε ένα όμορφο μεταξωτό φόρεμα. Η γυναίκα δεν έβρισκε τρόπο να διασχίσει το ποτάμι δίχως να καταστρέψει το φόρεμά της κι ανησυχούσε. Ο μεγαλύτερος από τους δύο μοναχούς της πρότεινε να σκαρφαλώσει στην πλάτη του κι αφού αυτή δέχτηκε την κουβάλησε απέναντι.
Αφού αποχαιρέτησαν τη γυναίκα, οι μοναχοί συνέχισαν να περπατούν για ώρες, μέχρι που κάποια στιγμή ο νεότερος από τους δύο δεν μπορούσε πλέον να παραμείνει σιωπηλός. Ρώτησε το μεγαλύτερο: «Τί ιδέα ήταν κι αυτή, να κουβαλήσεις τη γυναίκα απέναντι, όταν έχεις πάρει όρκο να μην έχεις ποτέ φυσική επαφή με το άλλο φύλο;»
Έκπληκτος προς στιγμήν, ο γηραιότερος απάντησε: «Αλήθεια είναι, πριν κάμποση ώρα κουβάλησα μια γυναίκα στην πλάτη μου. Και την κουβάλησα μόνο για δύο λεπτά. Εσύ όμως την κουβαλάς εδώ και ώρες τώρα.»
Πηγή: David Bell (2002:100) ZENISMS, LAUGHTER ON THE PATH TO ENLIGHTENMENT, Lothian Books, Victoria – Australia
Το φεγγάρι συμβολίζει ένα είδος ψυχικού φωτός, ένα φως κάπως ψυχρό που φέρει μια αίσθηση απόστασης – σε αντίθεση με κάποιες μητέρες όλο φωτιά και λάβρα, που φτερουγίζουν γύρω απ’ τα παιδιά τους ανά πάσα στιγμή, πιστεύοντας ότι κάθε σταγόνα που τρέχει από τη μύτη τους υποδηλώνει πνευμονία. Όχι όχι, το φεγγάρι συμβολίζει μια μητέρα κάπως απόμακρη, διστακτική. Δεν σε λούζει με την αγάπη της, αλλά αντίθετα αγαπά καθοδηγώντας, βοηθώντας τη συνείδηση ν’ αναδυθεί μέσα από το σκοτάδι.
Υπήρχε κάποτε ένα χωριό, ένα όμορφο χωριό, όπου όλα συνέβαιναν όπως θα έπρεπε να συμβαίνουν: τα παιδιά δεν είχαν το παραμικρό ψεγάδι, οι γονείς αγαπιόντουσαν, όμως – όπως συμβαίνει πάντα στην ψυχή και τα παραμύθια – υπήρχε κάτι πάρα μα πάρα μα πάρα πολύ παράξενο… αυτό το όμορφο πλημμυρισμένο με αρμονία χωριό περιτριγυριζόταν από βάλτους με σκούρα, θολά νερά. Οι βάλτοι ήταν πάντα σκοτεινοί και βρωμούσαν, καθώς κάθε τι μέσα στα νερά τους αργοσάπιζε. Έτσι, για ν’ αποφεύγουν τη σκοτεινιά που χαρακτήριζε τα τέλματα, αλλά και την κινούμενη άμμο γύρω τους, οι άνθρωποι βασίζονταν στο φεγγάρι για να βρίσκουν το δρόμο τους τις νύχτες. Η σελήνη κάποια βράδυα όμως δεν ανέτειλε και τότε οι βάλτοι μετατρέπονταν σε παγίδα, καθώς στα νερά τους καραδοκούσαν όντα κακά. Σαν τα όντα που ανακαλύπτει κανείς στις πιο σκοτεινές γωνιές του ανθρώπινου νου, εμφανίζονταν κι εκείνα τις νύχτες, παραπλανώντας τους κακόμοιρους ταξιδευτές που αγωνίζονταν να βρουν το δρόμο τους δίχως μια στάλα φωτός, ώστε να πέσουν στα νερά των βάλτων και να τους πνίξουν. Διαβάστε τη συνέχεια του άρθρου »