το ψέμα ως μορφή αφήγησης & ως μέθοδος ανάγνωσης της πραγματικότητας

«Πινόκιο» σε εικονογράφηση της Emma Chichester

Μπορεί ένας άνθρωπος να μην είναι τίποτα άλλο παρά λογοτεχνία; Μπορεί κάποιος να πραγματικά να «γίνει» τα βιβλία που γράφει ή διαβάζει; Μπορεί να κατασκευαστεί στ’ αλήθεια ένας ολόκληρος κόσμος ικανός να αντικαταστήσει τον κόσμο τον πραγματικό ενός δημιουργού ή κάποιου αναγνώστη; Και ποια είναι αυτή η δύναμη η τόσο ισχυρή –ή η αδυναμία η τόσο κραυγαλέα– που είναι ικανή, όχι μονάχα να παραμορφώσει ή να μεταμορφώσει την πραγματικότητα, αλλά και να την θέσει σε δεύτερο πλάνο, προκρίνοντας αντί αυτής την παραδοξότητα της έντεχνης μυθοπλασίας;

Αντικαθιστώντας τη μοναδικότητα της Ιστορίας με την πολυπλοκότητα του ιστοριών. Αποκαλύπτοντας, μέσω των μύθων και της δημιουργικής ανάπλασης και διασκευής των γεγονότων, την πολυφωνία και το πολυδιάστατο της ίδιας της αλήθειας.

Το ανθρώπινο είδος και η μυθοπλαστική αφήγηση έχουν περίπου την ίδια ηλικία. Ενδεχομένως, αν θέλουμε να κάνουμε λόγο για επινόηση, να έχουμε να κάνουμε με μία αρχαιότερη ακόμα και εκείνης της φωτιάς ή του τροχού και σίγουρα της οργανωμένης κοινωνίας. Άλλωστε, η πόλη-κοινότητα θα θεμελιωθεί πάνω σε ήδη εμπεδωμένες γενεσιουργές μυθολογίες, με τον ίδιο τρόπο που πολλούς αιώνες αργότερα το έθνος-κράτος θα δομηθεί πάνω στα εναρκτήριους εθνικούς μύθους.

Για την ακρίβεια ο μύθος δεν προηγείται απλώς της κάθε εφεύρεσης ή ανακάλυψης, αλλά είναι ακριβώς αυτός που οδηγεί σταδιακά τα βήματα του ανθρώπινου πολιτισμού. Προσδίδοντας σε κάθε ακατανόητο μυστήριο την εκάστοτε επισφαλή μα πάντα αναγκαία ερμηνεία.

Ο μύθος της φωτιάς και της ανώτερης δύναμης που την ελέγχει οδήγησε στον μύθο του ήρωα- ευεργέτη των ανθρώπων, ο οποίος θυσιάζεται για αυτούς και για την πρόοδό τους. Η ανακάλυψη-εξημέρωση του στοιχείου της φωτιάς συνετέλεσε στην απομάγευση της δύναμης-τυράννου, αλλά όχι στην απομυθοποίηση των παρελκόμενων με την εξέλιξη συμβόλων. Ο ήρωας νικιέται από το δυνάστη, αλλά ο μύθος του επιβιώνει για να γεννήσει με τη σειρά του άλλους καινούριους μύθους.

Η μυθοπλαστική ερμηνεία προηγείται ακριβώς για να καταρριφθεί σε κάθε περίπτωση από την μετέπειτα επισταμένη έρευνα και την μεθοδική αποκάλυψη των μυστικών της ύπαρξης, του σύμπαντος και των διασταυρώσεών τους. Πάνω στο δίπολο της κατασκευής και της κατάρριψης των μύθων, της σύνθεσης και της αποδόμησής τους, ισορροπεί, αλλά καμιά φορά γλιστράει και γκρεμίζεται, η Ιστορία της απελευθέρωσης του ανθρώπινου πνεύματος.

Και αυτή η Ιστορία για να μπορέσει να υπάρξει, πρέπει με κάποιον τρόπο να αφηγηθεί. Πρέπει τα άτομα να γίνουν πρόσωπα. Να μοιραστούν οι ρόλοι. Πρέπει να αναδειχθούν σε ήρωες οι πρωταγωνιστές της.

Η αφήγηση, είτε με την ακατέργαστη λαϊκή της μορφή είτε με την μετέπειτα οργανωμένη έντεχνη απόδοσή της, ξεκινάει, έστω και αναδρομικά, με την ίδια τη δημιουργία του κόσμου και της ζωής. Με την διερεύνηση των ακατανόητων αιτιών αυτής της δημιουργίας. Οι θεογονίες προηγούνται των ηρωικών επών. Η θεολογία υπεξαιρεί ιστορίες από το παγκόσμιο μυθοπλαστικό υποσυνείδητο. Η δημιουργία-κοσμογονία αναπόφευκτα αποτελεί το πρώτο της θέμα της τέχνης της αφήγησης. Πρέπει να προηγηθούν οι ήρωες- δημιουργοί για να υπάρξουν στη συνέχεια οι ήρωες- δημιουργήματα.

Οι πρώτοι θα κληροδοτήσουν τις ιστορίες τους στους δεύτερους. Η αποδοχή ή η αποποίηση αυτής της κληρονομιάς θα κρίνει και την εξέλιξη της Ιστορίας της αφήγησης.

Η «Δημιουργία», όρος καταρχάς θεολογικός, θα προσκολλήσει στη μυθοπλασία την αγωνιώδη αναζήτηση της ανωτέρας δύναμης και τις απόπειρες ερμηνείας των πράξεων και των παραλείψεων αυτής. Για να οδηγήσει στη συνέχεια στη γέννηση του, κατ’ εικόνα και καθ’ ομοίωση με τη δύναμη αυτή, μυθοπλάστη-δημιουργού. Στην εγκαθίδρυση του ιερού –εκ θέσεως– θεσμού του αφηγητή. Του αφηγητή που δεν αρκείται, δηλαδή, στο να ερμηνεύει τα μυστήρια του σύμπαντος και της ψυχής, αλλά και που προχωράει στην κατασκευή των δικών του συμπάντων και στον εμπλουτισμό τους με τους απαραίτητους ήρωες- ψυχές, που στο εξής θα μας συναγωνίζονται και θα αποτελούν το μόνο εν τέλει διαχρονικό μέτρο σύγκρισης στο κυρίαρχο είδος του πλανήτη.

Η λογοτεχνία θα αποκολληθεί από τη λαϊκή μυθοπλασία και θα αρχίσει να κάνει τα πρώτα της αυτοδύναμα βήματα, όταν τα πλάσματα της οργανωμένης πλέον φαντασίας μας δε θα είναι πια τα τέρατα που αναστατώνουνε τις νύχτες μας και οι ανεξερεύνητοι κύριοι των τρομερών δυνάμεων της φύσης, αλλά τα πρόσωπα που φοβόμαστε πως μπορεί κάποτε να γίνουμε σαν και αυτά ή που μας κάνουν να απελπιζόμαστε επειδή ποτέ δε θα καταφέρουμε να τους μοιάσουμε.

Οι ήρωες θα είναι κάποιοι από εμάς, ακόμα και όταν οι δημιουργοί τους προτιμούν να ισχυρίζονται πως δεν είναι του κόσμου ετούτου. Θα δρουν και θα αντιδρούν στο όνομα και πάντα για λογαριασμό μας, ακόμα και όταν μας περιφρονούν. Ακόμα και όταν αποστρέφονται την ίδια τους τη φύση.

…και κάπως έτσι ξεκινήσαν όλα!

Ένα βιωματικό εργαστήρι μυθοπλασίας κι αφήγησης για παιδιά 7-11 ετών.

Πώς ξεκινά μια περιπλάνηση; Πώς ξεκινά να πλάθεται μια ιστορία; Κάποιοι υποστηρίζουν ότι αρκεί να κάνετε ένα πρώτο βήμα έξω απ’ την πόρτα σας. Προς τα πού άραγε; Κανείς δε γνωρίζει. Ίσως ούτε κι εσείς.

Σας προσκαλούμε λοιπόν να περιπλανηθούμε παρέα συνδημιουργώντας ιστορίες. Αυτό το Σάββατο 25/4 (18:00-20:30) με βοηθό τα βιβλία, αλλά και χαρτιά και χρώματα και παιχνιδίσματα και μουσικές. Θα έρθετε;

Θα σας περιμένουμε στο βιβλιοπωλείο «Περιπλανήσεις, Μάρκου Μουσούρου 22 στο Μετς (210 9240619).

η διεργασία της δημιουργικότητας: αφήγηση

Περίληψη

Το παρακάτω κείμενο εξετάζει τα πλεονεκτήματα της αφήγησης ιστοριών στη θεραπεία, ειδικότερα εάν πρόκειται για θεραπεία που αξιοποιεί τη δημιουργικόητα και την τέχνη. Διερευνεί τον τρόπο με τον οποίο η δημιουργικότητα και η δημιουργική διαδικασία αποτελούν βασικά στοιχεία της αφήγησης και πως – όσο περισσότερο εμπεριέχει κανείς τη δημιουργικότητα – αυξάνεται η δυναμική του πελάτη για μάθηση κι ανάπτυξη. Παρέχονται τρία διαφορετικά παραδείγματα για περιγραφή και σύγκριση, κατά τα οποία διαγράφονται οι διαφορετικοί τρόποι ένταξης της αφήγησης. Τα δύο από αυτά αξιοποιούν την Αφηγηματική Τεχνική Αξιοποίησης των Ζώων (Animal Attribution Story Telling Technique – AASTT) και τη Μέθοδο Απεικόνισης του Εαυτού ως Δέντρο (Tree Theme Method – TTM). Το άρθρο δεν επιχειρεί να καλύψει όλες τις διαστάσεις και δυνατότητες που παρέχει η αφήγηση, αλλά επιχειρεί να επικεντρώσει στους τρόπους με τους οποίους εμπλέκεται η δημιουργικότητα στην αφηγηματική διαδικασία κατά τις θεραπευτικές συνεδρίες, παρέχοντας μία ευρύτερη εστίαση στην έννοια της αφήγησης.

Λέξεις-κλειδιά: δημιουργικότητα, δημιουργική διεργασία, αφήγηση, αφήγημα, Αφηγηματική Τεχνική Αξιοποίησης των Ζώων, Μέθοδος Απεικόνισης του Εαυτού ως Δέντρο.

έργο του Kurt Schwitters

Εισαγωγή

Συχνά, αντιλαμβανόμαστε τη δημιουργικότητα ως ένα ταλέντο με το οποίο γεννιούνται οι λίγοι εκλεκτοί. Πρόκειται για ένα παράξενο και μοναδικό δώρο, στο οποίο κανείς άλλος δε διαθέτει πρόσβαση. Τη δημιουργικότητα, την αντιμετωπίζουμε επίσης συχνά ως εμπορεύσιμο αγαθό, μια επιπλέον μορφή ψυχαγωγίας προκειμένου να προκαλέσει κανείς τις αντιδράσεις ενός κοινού. Η δημιουργικότητα μπορεί να διαδραματίζει ουσιαστικό ρόλο στη ζωή ενός ανθρώπου, καθώς καθίσταται θεμελιώδης στο πως ορίζει ένας άνθρωπος την έννοια του εαυτού του. Και αντιθέτως, μπορεί ν’ αποτελεί κάτι που ένας άλλος άνθρωπος φοβάται. Διότι γι’ αυτόν εκπροσωπεί τον κίνδυνο και την αποτυχία. Ο άλλος αυτός άνθρωπος, ενδέχεται να μην διαθέτει την παραμικρή συναίσθηση των τρόπων με τους οποίους αξιοποιεί τη δημιουργικότητα στη ζωή του ή πως την αντιλαμβάνεται ή την επικοινωνεί.

Η αφήγηση αποτελεί μια πρακτική, η οποία είναι διαχρονική σε όλες τις κουλτούρες και στο χρόνο. Για την ακρίβεια, ορίζει την κουλτούρα και το χρόνο, διότι αποτελεί το μέσο δια του οποίου μαθαίνουμε για την κουλτούρα μας και το παρελθόν. Ο τρόπος με τον οποίο αφηγούμαστε ιστορίες χαρίζει ενορατικότητα στον τρόπο με τον οποίο αντιλαμβανόμαστε τον κόσμο γύρω μας, αλλά και τα γεγονότα που έχουμε βιώσει. Αφηγούμαστε τις ιστορίες με μία γλώσσα, η οποία δεν αποτελείται μόνο από λέξεις, αλλά και συγκεκριμένα σύμβολα ή έννοιες αναγνωρίσιμες σε αυτούς που ακούν μια ιστορία (van Nijnatten, 2007). Κάτι τέτοιο μπορεί να συμβεί μόνο εντός του πλαισίου που παρέχει μία συγκεκριμένη χώρα, πόλη, εποχή, γεγονός ή η σχέση ανάμεσα σε δύο ανθρώπους με κοινό τρόπο κατανόησης. Ενδέχεται μάλιστα, η γλώσσα με την οποία αφηγούμαστε μια ιστορία να διαφοροποιείται πολύ ή λίγο, από τον έναν άνθρωπο στον άλλο, ακόμα και αν διαφορετικοί άνθρωποι μοιράζονται κοινές αντιλήψεις.

Επίσης, οι ιστορίες οργανώνονται ή δομούνται με διαφορετικούς τρόπους. Η δυτική κουλτούρα συχνά δομεί τις ιστορίες βάσει μιας ξεκάθαρης γραμμικής εξέλιξης του χρόνου, ενώ άλλες κουλτούρες ενδέχεται να μην ακολουθούν χρονολογική σειρά για τις ιστορίες τους. Η δυτική κουλτούρα επίσης, αντιλαμβάνεται την ιστορία ως ένα σύνολο, εντός του οποίου ένας χαρακτήρας παραμένει ίδιος κατά τη διάρκειά της, ενώ διατρέχει διαφορετικούς τόπους και γεγονότα (van Nijnatten, 2007). Επειδή τα παιδιά διδάσκονται να περιμένουν από τις ιστορίες ν’ ακολουθούν αυτές τις συγκεκριμένες δομές, μαθαίνουν επίσης να ακολουθούν τις ίδιες δομές και οι ζωές και οι ιστορίες τους. Καθώς αυτά τα παιδιά μεγαλώνουν, συνεχίζουν να διδάσκονται ότι υπάρχει η προσδοκία οι ιστορίες αυτές οργανώνονται με συγκεκριμένο τρόπο κι έτσι θα επιχειρήσουν να οργανώσουν τις ζωές τους, τα βιώματά τους και την ταυτότητά τους με παρόμοιο τρόπο. Αν δεν το καταφέρουν, τότε ενδέχεται να αντιλαμβάνονται τους εαυτούς τους ως διαφορετικούς ή να πιστεύουν ότι κάνουν κάποιο λάθος, ανησυχώντας ότι οι άλλοι γύρω τους δεν θα τους καταλάβουν (van Nijnatten, 2007).

Άλλα τυπικά χαρακτηριστικά της αφήγησης στη δυτική κουλτούρα συμπεριλαμβάνουν μια αρχή, μια μέση κι ένα τέλος, καθώς και την ανάγκη για ένα είδος νοήματος ή διδάγματος πίσω από την ιστορία. Αυτό συνομιλεί με την εγγενή τάση μας να δίνουμε ένα νόημα στη ζωή μας ή σχηματοποιεί τόσο αυτή την τάση, όσο και όσα συμβαίνουν εντός της. Οι ιστορίες μπορεί να εστιάζουν σε μια συγκεκριμένη θεματολογία ή ένα συγκεκριμένο συναίσθημα και μπορεί να ειπωθούν με αισιόδοξο ή απαισιόδοξο τρόπο. Υπάρχουν πολλοί διαφορετικοί τρόποι ν’ αφηγηθεί κανείς μια και μόνο ιστορία. Κατανοώντας τα αυτά, αποκτάμε ένα ισχυρό εργαλείο, το οποίο μπορεί να αξιοποιθεί για να καταλάβουμε τους άλλους ανθρώπους ή τις άλλες κουλτούρες και ν’ αλληλεπιδράσουμε μαζί τους. Η κατανόηση αυτή, μπορεί να χρησιμοποιηθεί για να μας βοηθήσει να επανεπεξεργαστούμε τους τρόπους με τους οποίους αντιλαμβανόμαστε την ιστορία της ζωής μας.

Τώρα, σίγουρα η δημιουργικότητα παίζει ένα ρόλο στις φανταστικές ιστορίες ή στις ιστορίες που εμπεριέχουν μεταφορές, αλλά αν λάβει κανείς ότι μία και μόνο ιστορία μπορούμε να την αφηγηθούμε με πολλούς διαφορετικούς τρόπους, μπορούμε να ισχυριστούμε ότι η αφήγηση μιας ιστορίας συνεπάγεται ένα βαθμό δημιουργικότητας. Όταν εναγκαλίζεται κανείς τη δημιουργικότητα, τότε η αφήγηση μπορεί να μετατραπεί σε θεραπευτικό εργαλείο. Η δημιουργική διεργασία της σχηματοποίησης των χαρακτήρων, των τόπων και των γεγονότων επιτρέπει στον αφηγητή να επιλέξει τι θα αποκαλύψει για τους χαρακτήρες, τους τόπους και τα γεγονότα. Του δίνει τη δυνατότητα να αποστασιοποιηθεί από την ιστορία του, εφόσον αφορά μια προσωπική εμπειρία. Η επιλογή να αφηγηθεί κανείς μια ιστορία σε τρίτο αντί για πρώτο πρόσωπο μπορεί να ενισχύει εξίσου αυτή τη διαδικασία αποστασιοποίησης.

Μπορούμε να δούμε τη δημιουργικότητα σαν ένα τρόπο για να κατεβάζει κανείς ιδέες ή σαν ένα τρόπο να παράγει κανείς λύσεις ως προς τις ιδέες αυτές. Η δημιουργική διάσταση της αφήγησης επιτρέπει της επιτρέπει να παραμένει ανοιχτή σε διαφορετικές πιθανότητες, δημιουργώντας ενεργά λύσεις σε προκλήσεις ή προσφέροντας εξηγήσεις για συγκεκριμένες πράξεις. Υπάρχουν πολλοί τρόποι προσέγγισης της αφήγησης εντός ενός θεραπευτικού πλαισίου. Ο θεραπευτής ενδέχεται να επιλέξει να εστιάσει περισσότερο στην αφήγηση των βιωμάτων ενός πελάτη ή σε φανταστικές ιστορίες ή ιστορίες με συμβολική γλώσσα. Όπως και να ‘χει, ο πελάτης θα δώσει ενδείξεις των τρόπων με τους αντιλαμβάνεται τα διαφορετικά ζητήματα και σκέφτεται, οι οποίες ενδέχεται να του προκαλέσουν συγκεκριμένα συναισθήματα. Η ίδια η αφήγηση καθαυτή, προσφέρει μια βάση κατανοητή και δομημένη για τους πελάτες εκείνους που ενδεχομένως αποθαρρύνονται από λιγότερο δομημένες μορφές έκφρασης. Ο θεραπευτής οφείλει να αξιοποιήσει αυτή τη γνώση και να εργαστεί με αφηγηματικές δομές και θεματικές που είναι πολύ οικείες στον πελάτη ή είναι σε θέση να δημιουργήσουν τρόπους που θα διδάξουν τον πελάτη πως θα απομακρυνθεί από το συνηθισμένο τρόπο με τον οποίο αναστοχάζεται ιδέες και βιώματα.

Θα παρουσιάσω τρία παραδείγματα με περιστατικά όπου αξιοποιείται η αφήγηση με θεραπευτικό τρόπο. Τα τρία αυτά παραδείγματα προσφέρουν μόνο μια φευγαλέα αίσθηση των πολλών τρόπων ένταξης της αφήγησης στη θεραπευτική διεργασία. Σε κάθε ένα από τα παραδείγματα αυτά, η αφήγηση αποτελεί την κύρια πρακτική της συνεδρίας, υπάρχουν όμως πολλοί άλλοι τρόποι επίσης όπου η αφήγηση ενδέχεται να ενταχθεί σε μικρότερο βαθμό, συνδυαζόμενη με άλλες τεχνικές οι οποίες αποτελούν ίσως το κύριο πλαίσιο των συνεδριών. Το πρώτο παράδειγμα αφορά την Αφηγηματική Τεχνική Αξιοποίησης των Ζώων ενταγμένη σε ένα πλαίσιο οικογενειακής θεραπείας. Το δεύτερο παράδειγμα αφορά τη Μέθοδο Απεικόνισης του Εαυτού ως Δέντρο, όπως αξιοποιείται στο πλαίσιο συνεδριών εργοθεραπείας. Το τρίτο αποτελεί τους δικούς μου αναστοχασμούς καθώς πειραματίζομαι με τις διατροπικές μεταβιβάσεις γύρω από την αφήγηση.

Αφηγηματική Τεχνική της Αξιοποίησης Ζώων

Η Arad (2004) περιγράφει την Αφηγηματική Τεχνική της Αξιοποίησης Ζώων ως ένα τύπο οικογενειακής παιγνιοθεραπείας. Η οικογενειακή παιγνιοθεραπεία ενδέχεται να συμπεριλαμβάνει τεχνικές όπως οι συνεντεύξεις με μαριονέτες, η αφήγηση και η χρήση παιδικών ζωγραφιών. Η Αφηγηματική Τεχνική Αξιοποίησης Ζώων, στην περίπτωση αυτή, επιτρέπει μεγαλύτερα περιθώρια για φαντασία και δημιουργικότητα, καθώς αποτελεί μια ανοιχτή διαδικασία και δεν αξιοποιεί αντικείμενα, οπότε οι ιδέες προέρχονται αποκλειστικά από τη φαντασία των μελών της οικογένειας.

αφηγήσου κάτι!

Κάνε ‘κλικ’ στην εικόνα για να τη δεις σε μεγέθυνση. Ακολούθησε τις εικόνες, δημιουργώντας τη δική σου ιστορία. (Μπορείς να διατηρήσεις τη σειρά των εικόνων ως έχει ή να τις «τοποθετήσεις» με τη σειρά που προτιμάς εσύ.)

βλέποντας τη ζωή μέσα από μια ιστορία (αποσπάσματα)

«Revelations» Alvin Ailey Dance Theater

[…] Ο MacIntyre, επικαλούμενος την αριστοτελική τελεολογική θεωρία, προβάλλει την έννοια της «αφηγηματικής ενότητας της ανθρώπινης ζωής», υποστηρίζοντας ότι, καθώς πάντοτε ορίζουμε τον εαυτό μας σε σχέση με τους άλλους ανθρώπους, η έννοια της προσωπικής ταυτότητας συνδέεται άμεσα με αυτήν της συλλογικής καθώς και με τη συμμετοχή μας σε μία κοινή ζωή, αφού ο άνθρωπος, στις πράξεις του και στις πρακτικές του, όπως επίσης και στις μυθοπλασίες του, είναι κυρίως ένα ζώο που λέει ιστορίες, ένας αφηγητής ιστοριών που στοχεύουν στην αλήθεια. Οι άνθρωποι προσδιορίζουν τις πράξεις και τις εμπειρίες τους με το να δημιουργούν αφηγήματα για τον εαυτό τους και τους άλλους. Κατά τον MacIntyre, όλοι μας, καθώς προσπαθούμε να προσδιορίσουμε τον εαυτό μας, βλέπουμε τη ζωή μέσα από μια ιστορία, γινόμαστε το υποκείμενο ενός ιδιόμορφου ιστορικού αφηγήματος που είναι αποκλειστικά δικό μας και κανενός άλλου.

[…] Κατά τον MacIntyre, ο καθένας από εμάς, όταν προσπαθεί να πει την ιστορία της ζωής του, την εντάσσει, μοιραία, μέσα σε μια αφηγηματική συνάφεια. Η ανθρώπινη συμπεριφορά δεν είναι δυνατόν να κατανοηθεί ανεξάρτητα από τον κοινωνικό περίγυρο μέσα στον οποίο αυτή δημιουργείται. Το πιο σημαντικό στοιχείο της επιχειρηματολογίας του MacIntyre βασίζεται στη θέση ότι η αρετή πάντοτε προϋποθέτει κάποια στοιχεία κοινωνικής και ηθικής ζωής σύμφωνα με τα οποία αυτή ορίζεται και εξηγείται. Η αρετή είναι, κατά τον MacIntyre, «μία αποκτηθείσα ανθρώπινη ποιότητα της οποίας η νομή και η εξάσκηση τείνει να μας επιτρέπει να αποκτούμε αυτά τα αγαθά που είναι εσωτερικά στιςπρακτικές και των οποίων η στέρηση θα μας απέτρεπε από το να αποκτήσουμε αυτά τα αγαθά»24. Η έννοια της «πρακτικής» αποτελεί πρωτίστως το κοινωνικό υπόβαθρο πάνω στο οποίο η άσκηση των αρετών καθίσταται δυνατή και, όπως χαρακτηριστικά αναφέρει, «οποιαδήποτε συνεκτική και σύνθετη μορφή της κοινωνικά διαμορφωμένης και συνεργατικής ανθρώπινης δραστηριότητας, μέσω της οποίας τα αγαθά που με εσωτερικό τρόπο ανήκουν σ’ αυτή τη μορφή δραστηριότητας, πραγματώνονται κατά τη διάρκεια της προσπάθειας που καταβάλουμε να επιτύχουμε αυτά τα επίπεδα αρετής που είναι πρέποντα, αλλά και που μερικώς ορίζουν αυτή τη μορφή της δραστηριότητας, έχοντας ως αποτέλεσμα οι ανθρώπινες δυνάμεις να επιτύχουν την αρετή και, επομένως, με τον τρόπο αυτό οι ανθρώπινες έννοιες των τελών των αγαθών που εμπλέκονται να αναπτύσσονται με συστηματικό τρόπο»25.

Μέσω της έννοιας της «αφηγηματικής ενότητας της ανθρώπινης ζωής» ο MacIntyre επικαλείται την έννοια του τέλους, ακολουθώντας τον Αριστοτέλη σύμφωνα με τον οποίο «ο άνθρωπος είναι φύσει πολιτικό ζώο» και η πόλη αποτελεί μία φυσική πολιτική οργάνωση. Υποστηρίζει ότι δεν είναι δυνατό να δικαιολογήσουμε την πολιτική οργάνωση χωρίς να κάνουμε αναφορά στους κοινούς σκοπούς της κοινότητας και ούτε επίσης είναι δυνατόν να συλλάβουμε την ύπαρξή μας και να διαμορφώσουμε την προσωπική μαςταυτότητα χωρίς να κάνουμε αναφορά στους ρόλους μας ως πολίτες, συμμετέχοντας σε μία κοινή ζωή:

Ο άνθρωπος, στις πράξεις του και στις πρακτικές του, όπως επίσης και στις μυθοπλασίες του, είναι κυρίως ένα ζώο που λέει ιστορίες. Δεν είναι από την ουσία του, αλλά γίνεται δια μέσω της ιστορίας του, ένας αφηγητής ιστοριών που στοχεύουν στην αλήθεια. Όμως το βασικό ερώτημα για τους ανθρώπους δεν αφορά τη δική τους συγγραφή· μπορώ να δώσω απάντηση στο ερώτημα «Τι είναι να κάνω;» μόνο αν μπορώ να απαντήσω το προγενέστερο ερώτημα «Σε ποια ιστορία ή ιστορίες βρίσκω στον εαυτό μου έναν ρόλο;». Γινόμαστε, δηλαδή, μέλη της ανθρώπινης κοινωνίας με έναν ή περισσότερους αποδιδόμενους χαρακτήρες – ρόλους μέσα στους οποίους έχουμε τοποθετηθεί – και πρέπει να γνωρίσουμε ποιοι είναι αυτοί έτσι ώστε να είμαστε σε θέση να κατανοήσουμε πώς οι άλλοι αντιδρούν σε εμάς και πώς οι δικές μας αντιδράσεις πρόκειται να διαμορφωθούν26.